Wat levert het op als je een pure hardcore punker bij een folkie met een liefde voor stevige black metal zet. Dan krijg je een vreemde donkere gewaarwording; genaamd Droneflower. De uit Boston afkomstige Marissa Nadler laat haar muzikale talenten uitbuiten, en maakt zelf ook misbruik van andere muzikanten. Nou heeft ze ook een aparte, wat spookachtige verschijning; niet alleen vocaal, maar ook qua uiterlijk. Het krachtige occulte is voor haar een inspirerende voedingsbodem. Collega’s uit dat duistere wereldje staan ook in de rij om haar te voorzien van aangename bijdrages. Niet de minste namen als John Cale, Sharon van Etten en Father John Misty, hebben allen een samenwerkingsverband met haar op hun curriculum vitae staan. Hier kiest ze ervoor om met oud Cave In gitarist Stephen Brodsky aan de slag te gaan, wat resulteert in het avontuurlijke sprookjesachtige doemplaat Droneflower.

Space Ghost I heeft dat verwerpelijke gedesillusioneerd gevoel van leegte. Gelijk al maken we kennis met overheersende onbehagelijke verdriet. Zelfs Marissa Nadler durft zich verbaal hier niet aan te wagen. Met ingehouden adem bereidt ze zich voor om na het aangename pianospel hard in het grillige For The Sun toe te slaan. Vanuit de krochten van ons bestaan, diep in het binnenste van de ziel roept ze deze op. Ruw verstoord door het zware industriële slagwerk op laag gestemde gitaren. De demonische triphop krijgt gedurende de song zijn vernietigende vorm. Opeens ben je een metgezel in de verwezenlijkte nachtmerrie. De lieflijke Watch The Time zang dwingt je om niet meegesleurd te worden in de Sirene fluisterstem van een erotisch geladen Marissa Nadler, die hier als verleidende halfgodin figureert.

Space Ghost II is nog slepender te dan zijn eerste variant. De piano sterft een eenzame dood, omgeven door een klagende zangeres, die met haar griezelige stemgeluid de track volledig inpakt. Meerdere instrumenten gaan de strijd met haar aan, maar zijn niet tegen de treurnis en het botte afwijzende gevoel bestand. De Oosterse akoestische klanken laten je verstikken in de drooggelegde Dead West Fata Morgana. Bijna opzwepend wordt je door exotische buikdanseressen uitgenodigd, die ingehuurd zijn om je met hun blikken te verslinden. Bij de eerste luisterbeurt valt gelijk de totaal naar zich toe getrokken cover van de Guns N’ Roses klassieker Estranged op. Er wordt ruim de tijd genomen om dit aangenaam stukje voor stukje op te bouwen. De vervreemding komt door de twijfel in de stem van Marissa Nadler. Open solliciteert ze hier naar de vrijgekomen vacature van ijskoningin, nu Siouxsie Sioux al een aantal jaren van haar pensioen aan het genieten is.

Hoe verwarrend is het dan om vervolgens in het country getinte lieve kampvuurliedje Shades Apart meegezogen te worden. Prominent staat hier de prachtige gitaar centraal, welke zelfs voor een momentje de zangeres temt is magistraal. Met onderdrukte ruisgeluiden weerkaatst Buried In Love in een oceaan van diepe stemvervormers, gesmoord door de fade out. Met het filmische Morbid Mist werkt het duo zich naar het einde toe. Ook hier met noodzakelijke echo’s op het gitaarspel. Die afsluiting komt er uiteindelijk in het op toegankelijke zuchtmeisjes gebaseerde In Spite Of Me. Bijna kaal benadrukt Marissa Nadler dat ze het op eigen kracht ook wel gaat redden. Hierdoor sluit ze zo persoonlijk mogelijk af in deze geslaagde aanwinst van 2019.