Drie albums verschenen er alweer sinds hun laatste optreden in Nederland. Maar vanavond, op 14 mei, zijn de Manic Street Preachers hier eindelijk weer eens te zien. Een stijf uitverkochte Melkweg Max valt hen ten deel. Dat is niet zo verwonderlijk; de band bracht vorig jaar alweer het tiende album uit, Postcards From A Young Man, en kan natuurlijk wijzen op handenvol memorabele singles. De Manic Street Preachers wisten vanaf begin jaren negentig als geen ander engagement aan pakkende, meeslepende songs te koppelen. En zoals bij het beluisteren van hun laatste werkstuk weer blijkt: ook na een carrière van ruim twintig jaar – alle Manics zijn inmiddels 42 – maakt de band op cd, live en in interviews nog steeds een bevlogen indruk.

Het podium is op kitschy wijze opgetuigd, inclusief een boa op de microfoonstandaard van Nicky Wire. De muziek blijkt echter weer ouderwets krachtig en recht uit het hart. Het eerste salvo songs zorgt direct voor een uitgelaten sfeer: de oude kraker Slash N’ Burn, de internationale radiohit Your Love Alone en het anthem waarmee de Welshmen hun naam vestigden in 1992: Motorcycle Emptiness. Ja, hier staat wel wat op het podium. En dankzij een extra gitarist en een toetsenist is het geluid ook lekker vol.

James Dean Bradfield gaat er vol in, Nicky Wire speelt met een onverstoorbare grijns zijn baspartijen en Sean Moore gaat bijna geheel schuil achter zijn drumstel. It’s good to be back. Bradfield haalt nog een monsterzege van het Nederlands elftal op Wales aan, maar voegt snel toe dat dit toch echt zijn enige slechte herinnering aan Nederland is.

Het laatste album Postcards From A Young Man komt een aantal keer voorbij, middels onder meer de titeltrack en (It’s Not War) Just The End Of Love, tracks die niet misstaan in de set van vanavond, al valt het niet mee om in dit multimediatijdperk nog echte klassiekers te pennen. In de jaren negentig was dat nog wel anders. De meeste klassiekers komen voorbij in The Max. En alle kunnen op een warm onthaal rekenen: You Stole The Sun From My Heart, The Everlasting, You Love Us, If You Tolerate This Your Children Will Be Next en niet te vergeten de prachtcover Theme From M.A.S.H.

Op gepaste momenten brengt de band wat minder voor de hand liggend werk uit hun lange discografie, zoals Faster, Motown Junk, My Little Empire en Life Becoming A Landslide. De grande finale is echter voor A Design For Life. Een gloedvolle uitsmijter. En hier blijft het bij. Principieel als de heren zijn, prefereren The Manics een vurige show van anderhalf uur aan één stuk, zonder plichtmatige toegiften. Om kwart voor elf gaan de lichten aan en klinkt Atrocity Exhibition van Joy Division uit de speakers. Het podium blijft leeg. Dit is echter geen ontnuchtering, het waren tenslotte negentig waardevolle minuten en de muziek galmt nog na in het hoofd.

Voor het concert had WiM een interview met James Dean Bradfield, de zanger/gitarist van Manic Street Preachers.