×

Concert

24 oktober 2018

Mäläskä & Acid Mothers Temple grijpen je bij je lurven

Geschreven door: Nausikaä de Blaauw

• fotografie door Nausikaä de Blaauw

In de cafézaal van het Patronaat opent de Haarlemse formatie Mäläskä de avond met een lekkere, geïmproviseerde set Americana psychedelica. Het is bij deze band altijd weer een verrassing waar ze mee komen en dit keer verzorgt het gitaarwerk van Petter Janse het leitmotiv; Remy Stroomer vult het geheel in op synths. Bij een volgende show kan het zo maar andersom zijn. Het duo wordt ondersteund door gasten Tristan Lama Toch Waaien op bas en Joost Verhagen op vocals. Zij brengen hun eigen mooie lagen in en tillen de muziek naar een dynamischer geheel. Met een minimum aan afspraken muziek maken, improviseren en elkaar aanvoelen en aanvullen. Een heerlijke flow en opperste concentratie. Meer van dit!

Acid Mothers Temple lijkt wel eeuwig te touren. Misschien doen ze dat ook wel. Eerder zag ik ze samen met journalist Frank Gesink in Utrecht, in een iets andere bezetting (lees hier het artikel). Je weet het namelijk maar nooit bij deze Japanse formatie: tig albums, tig bezettingen, tig optredens… Maar de kern blijft hetzelfde.

Een liveband bij uitstek (!). Stuwende ritmes van slome doom via zware stoner naar pulserende beats. Ruwe, gillende gitaren van Kawabata Makoto wisselen lieflijke melodieën af. Space is de place van Higashi Hiroshi, de noodle god op synths. Jyonson Tsu op vocals, bouzouki en gitaar; met cape brengt zijn unieke verschijning een extra dimensie op het podium. Wat dat betreft is deze band een lust voor het oog. Wolf op bas zorgt voor een stabiele flow, maar Satoshima Nani steelt de show in zijn gymbroekje, glitterbloesje en fluorescerende sportschoenen, achter het drumstel. Een geweldige set en het publiek kan het weten. Ik denk niet dat het iemand is gelukt stil te blijven staan. We worden allemaal meegesleurd. Het gezegde luidt vanaf nu dan ook: Acid Mothers Temple zien en sterven.