Magic Trick is het solovehikel van Tim Cohen (The Fresh And Onlys, een suikerzoete pop band uit San Francisco). Het album werd opgenomen op het moment dat Cohens’ leven allerlei grote veranderingen inhield. Een kind, het nieuwe vaderschap en een verhuis naar een geïsoleerd liggende paardenranch lijken allerminst een goede stimulans te zijn geweest voor zijn songwriting.

Other Man’s Blues komt er een half jaartje na Half Man Half Machine, een experimenteler album waarop twee tracks staan die de vijftienminutengrens overschrijven. Terug naar de meer pop getinte nummers moet Tim Cohen gedacht hebben. En zo krijgen we een net iets te doordeweeks album, dat weliswaar best goed klinkt maar waar helaas geen echte spanning of kracht in schuilt.

Anders verwoord: het album speelt vooral op veilig. Dat laat zich meteen opmerken tijdens de eerste speelbeurten, waarin al te veel echo’s van andere popbands (The XX, Beach House, ..) en al te mierzoete singer-songwriters opduiken. Kortom: Magic Trick serveert een album dat vreselijk op de middelmaat rond dobbert. Daarom ook zijn er geen echte uitschieters of hoogtepunten.

Er duikt al eens een gitaarsolo op, die de psychedelica van de golden sixties in herinnering brengt. Maar daarmee heb je als luisteraar echt het beste wel gehad. In drie kwartier tijd jaagt Cohen er welgeteld tien nummers door. end of story.

Het grote probleem met dit Other Man’s Blues is dat de sound al te gedateerd is. Het album refereert naar vroegere tijden via zijn mix van pop, psychedelica, folk en chanson weird. Een mix die op zich aanstekelijk kan werken. Maar de manier waarop Cohen dit alles hier door elkaar gooit is jammer.

Niet dat de songs echt slécht zijn, maar ze geven teveel de indruk slechts bandwerk te zijn. Er gaat ook geen ambitie uit van het album, nergens is er enige opwinding voelbaar. De nummers zijn gewoon te steriel. Op zich is dat geen erg, soms hebben bands dat nu eenmaal eens nodig om een slecht album te maken. Alleen is het dan wel hoog tijd om de koe bij de horens te vatten. Magic Trick of Tim Cohen raden we dan ook eens aan om zich te bezinnen over de koers die hij wil varen, zeker gezien het meer experimentelere Half Man, Half Machine vanuit artistiek en muzikaal standpunt veel interessanter waren.

Er gaat veel invloed uit van The Grateful Dead, die invloed valt niet te betwisten. Maar Cohen laat na om daar een moderne, eigentijdse twist aan te geven en kopieert vrijwel integraal die sound. Elders duiken ook invloeden op als The Band en zelfs Fleetwood Mac, vooral met betrekking tot de vocale arrangementen.

Dit Other Man’s Blues is zonnig, statisch en vooral erg lui. Het tempo ligt laag, op enkele uitzonderingen na, zoals I Held The Ring of Purest Thing. Voor wie een referentie wil : denk gerust aan de vrolijkere popkant van Mark Linkous, maar dan zonder al die geweldige stoorzendertjes en dissonanties en soms misantropische teksten die zijn oeuvre bevolkten.

Als eindconclusie: nee, dit kon echt veel beter. Dit Other Man’s Blues is voor ons iets te flauwe en inspiratieloze kost die bovendien echt te gedateerd klinkt. Jammer.