Het Gentse Madensuyu, bestaande uit zanger-gitarist Stijn De Gezelle en drummer Pieterjan Vervondel maken al 21 jaar samen muziek. Madensuyu lijkt bij de releases eerder op een kunstcollectief. Bij ieder uitgebracht album zit een rariteit.  Zo bevatte het debuut A Field Between een palmtakje, D is Done uit 2008 ook een bijvoegsel. Bij  Stabat Mater is vreemd genoeg een lap hout gevoegd. Dit zorgt er wel voor dat iedere plaat van Madensuyu een uniek album is.

Tussen D is Done en Stabat Matar zat een periode van 5 jaar. De heren van Madensuyu brengen echter alleen iets uit als ze echt iets te vertellen hebben. Kwaliteit is klaarblijkelijk belangrijker. De titel Stabat Mater is eigenlijk gebaseerd op een Latijnse hymne. Laatst ook nog uitgebracht bij uitgebracht door dirigent Antonio Pappano op het album Sacret Verdi, de onbekende Verdinummers. Madensuyu stoeit met de finse klassieke componist Arvo Pärt en de welbekende Verdi en anderen waarbij deze op een zeer vreemde manier in een experimentele rock scene wordt neergezet.

Stabat Mater is gebaseerd op een uit de middeleeuwen afkomstig gedicht waarin Maria, die getuige is van de kruisiging, zich ondanks haar smart pal overeind houdt. Stabat Matar staat daarbij in het teken staat van het lijden en de kracht die het kan opwekken. Blijkbaar lijkt Stijn De Gezelle met het album een ode te brengen aan de kracht van alle vrouwen, maar bovenal aan zijn moeder en zijn destijds zwangere vriendin.

Maar zijn ze dan nu op de litanische tour na deze brede uiteenzetting van het lijden. Neen, dat nu ook weer niet. Madensuyu doet het nog altijd op z’n eigen manier. Waarvoor grote bewondering. Denk dan aan de onverstoorbaarheid van The Ex, een Godspeed You Black Emperor maar ook aan Swans. Bij Madensuyu draait het om een pijnigende sfeer. De keuze voor de titel  Stabat Mater en het bijgevoegde stuk hout lijkt hiermee steeds meer toepasselijk.

De heren blijven in muzikaal opzicht verder te werken aan een muur van geluid. Luister naar Crucem en Mute Song en je hoort de fundamenten van Swans, Sonic Youth en Mudhoney. De samenwerking tussen de ritmen van Vervondel en de schurende gitaar van De Gezelle De Gezelle leidt tot opzwepende momenten. Het pijnigende Crusem zet direct de toon, maar ook Hush Hum, dat bijvoorbeeld een omgekeerd lullaby is, is een hoogtepunt.

Stabat Mater grijpt je vanaf de eerste tonen van Crucem bij je strot. Mute Song gaat vrolijk verder waar Crucem is geeindigd. Rustpunten in het aanzwellende geluid zijn er ook. Zij het minimaal. Days And A Day doet je in het begin wegzakken waarna je  vanaf het middenpunt door aanzwellend en fenomenale noise keihard wordt gewekt . Haul In/High Tide biedt als laatste nummer dan een echt rustpunt.

Dit is geen muziekje dat je op een gezellige zondagmiddag bij het haardvuur aanzet bij een bezoekje van schoonmoeder. Of juist wel. Stabat Mater pakt je vast en laat je bij iedere pauze even bijkomen om vervolgens weer tot in je porien binnen te dringen.

34 minuten onevenredige noise kunst waarbij het houten doosje steeds toepasselijker en begrijpelijker wordt.

Tracklisting Stabat Mater:

1. Crucem
2. Mute Song
3. On The Long Run
4. Hush Hum
5. Ready I
6. Give
7. Dolorosa
8. Triple Dot
9. Days And A Day
10. Haul in/High Tide