Drie jaar na debuut Right From Real brengt Lydia Ainsworth opnieuw een album uit. Darling Of The Afterglow moet vooral bewijzen dat de Canadese Ainsworth geen one album wonder is. Op haar nieuwe album horen we wederom electropop, aangevuld met klassieke, barokke invloeden en weirde R&B.

Op het nieuwe Darling Of The Afterglow trekt de experimentele popartieste Ainsworth van meet af aan de kaart van de electronica. Dat gaat haar wonderwel af. Een echte koerswijziging kan je de songs op het nieuwe album niet noemen, daarvoor blijft de klassiek geschoolde Ainsworth teveel verder bouwen op wat ze eerder al bracht.

Het meest opvallende kenmerk zijn haar vocale escapades, die in combinatie met haar grillige sound vergelijkingen opleveren met Grimes, The Knife, FKA Twigs en Banks. Vocaal leunt ze dan weer dicht aan bij heldinnen als Björk en vooral Kate Bush. Met hen deelt ze een voorliefde voor een eigen en vooral dansbaar parcours, wars van wat het steeds groter wordende publiek verwacht.

In tegenstelling tot het debuut is er minder aandacht voor akoestische geluiden en vervalt het wat organische ten voordele van een eerder synthetische productie. Toch neemt Ainsworth je wederom mee in een feeerieke droomwereld waarin beats en angelieke zang (zoals tijdens Ricochet) prominent aanwezig zijn.

Een van de meest opvallende uithangborden op dit album is een fascinerende herwerking van Chris Isaaks’ Wicked Game. Die komt in haar set over als een wat verrassende keuze. Ze transformeert de song naar haar eigen, donkere geluidswereld. Wél is er veel variatie : van vederlichte pop (het catchy What Is It waarin zelfs wat banjo’s opduiken) tot sfeerscheppers als Afterglow. En hoe ze tijdens Open Doors van een eerder pastorale intro overschakelt naar een dansbare popgroove is best de moeite.

Toch dient ook gezegd dat Ainsworth, hoe ze ook probeert, slechts zelden echt gevoelige snaren weet te raken. Het nieuwe materiaal boeit soms (bv. het knappe WLCM), maar de zangeres slaagt er helaas er niet in het triviale te overstijgen. I Can Feel It, zo luidt het op het einde. Niet dus, al zou dat ook gewoon aan ons kunnen liggen. Ainsworth brengt een donkere, soms dramatische en mystieke sfeer tot stand. Daarmee zal de Canadese ongetwijfeld fans van het vorige album kunnen overtuigen. Darling Of The Afterglow is een dubbeltje op zijn kant en weet ons niet volledig te overtuigen.