Het debuutalbum van Lowtide, uit Melbourne, verscheen in eigen regio al in 2014, nadat de groep in 2010 en 2011 al van zich had doen spreken met een ep en een single. Nu is er dan een internationale release voor deze fijne dreampop/shoegazeplaat. Het album verschijnt hier op het jonge Britse label Opposite Number.

Lowtide laat lekker uitwaaierende klanktapijten vol galm horen op het weldadige Whale, een track die je in gedachten een breed en verlaten strand optrekt. Het door bassiste/vocaliste Lucy Buckeridge gezongen Blue Movie is zo’n heerlijke dromerige song die in het begin van de jaren negentig, toen de zweefpop welig tierde, wel vaker voorbijkwam en die nu lichtelijk nostalgisch doet stemmen.

Wedding Ring leunt deels op een overbekend baslijntje en ontpopt zich als een van de meer poppy nummers op de plaat, al is dat met de atmosferische, ruimtelijke sound natuurlijk relatief. Maxillæ Leaving, Seaward, daarentegen, is traag golvende postrock; meanderende flarden met daarover de dunne gitaarlijn van Gabriel Lewis. Lowtide klinkt consistent maar de Australiërs weten door het verleggen van accenten en het aanbrengen van tint- en tempoverschillen toch een gevarieerde luistertrip neer te leggen.

Op Yesterday, met zijn dreigende opening, zijn duo-zang en slepende climax, laat Lowtide horen een band te zijn om rekening mee te blijven houden. We hoeven onszelf natuurlijk niet blind te blijven staren op oude favorieten als Slowdive en The Cure. Dat bewijst ook de sterke, uptempo single Held, een van de hoogtepunten van de plaat. Op deze fraaie song weer die kenmerkende samenzang en die bijna nostalgische shoegazesfeer van gewichtloosheid. En niet te vergeten de inzet van twee basgitaren, iets waar Lowtide zich sowieso mee onderscheidt op dit mooie album dat een verdiende release buiten Oceanië heeft gekregen.