Lowlands 2010 dag 2: zaterdag 21 augustus
De tweede dag van Lowlands bracht naast opnieuw mooi weer een wat minder verrassend programma als op dag 1. Toch wisten The Gaslight Anthem, Villagers en Local Natives de harten van de bezoekers diep te raken met fraaie sets. (Dagverslag door Robert Schuurman en Dick Hovenga)
In de Grolsch tent beginnen we de dag loom met de onverwoestbare reggaeklanken van levende legende Burning Spear. Zijn vorig jaar uitgebrachte album Jah Is Real leverde hem zowaar een Grammy op maar vandaag speelt hij vooral veel oude nummers, die overigens uitstekend worden ontvangen door het enthousiaste publiek. De 62-jarige Jamaicaanse frontman Winston Rodney kan weinig fout doen en roept het publiek regelmatig op om hem op te zwepen (“Lowlands talk to me!”). Met een uitgebalanceerde set vol (h)eerlijke en pure reggae krijgen we exact wat we verwachten: een ontspannen en tropisch begin van dag twee.
De bebaarde Antwerpse singer/songwriter Admiral Feebee (Tom Van Laere) tapt vervolgens in de India uit een heel ander vat en begint zijn optreden met een uitstekende versie van Blues From A Hyprochondriac (Always Hoping For The Worst). Met Flip Kowlier op bas speelt de band veel nummers van het laatste album The Honey And The Knife, met af een toe een oude klassieker uit de begintijd, waaronder Admiral For President. Halverwege de set kiest Tom ervoor om drie rustige nummers op rij te spelen, zichzelf begeleidend vanachter de piano.
Op zoek naar iets meer avontuur besluiten we om nog een paar nummers van Blood Red Shoes in Grolsch mee te pakken. Aan energie geen gebrek bij dit duo, sterker nog, de term ADHD-rock komt spontaan in mij op. Toch blijkt het te werken gezien het uitbundige publiek. Als een op tijd rijdende sneltrein dendert de band door hun twee albums Box Of Secrets en Fire Like This heen. Zeer prettig voor kortstondig genot, bij te grote dosis slaat helaas de eenvormigheid toe.
We gaan weer snel terug naar India om te kijken of de Grieks-Welshe Marina And The Diamonds net als op haar debuutalbum The Family Jewels ook live kan overtuigen. Na haar prima showcase tijdens Eurosonic dit jaar waren de verwachtingen hoog gespannen. Op Lowlands slaat de talentvolle diva de plank echter volledig mis. Heel veel nummers komen live absoluut niet uit de verf. De band klinkt verre van goed en ook de vocalen van Miss Diamandis laten soms te wensen over. Vooral de uptempo nummers blijven vaak steken in goede bedoelingen. Diamonds are forever? Voorlopig niet! Laten we hopen dat het een groeibriljantje betreft.
Na deze deceptie gaan we desondanks vol goed moed naar Charlie voor het optreden van Villagers. De Ierse band rond zanger Connor J. O’Brien gaf onlangs in Haldern al een geweldige show en ook vandaag is de band in topvorm. Bijna het complete, geweldige album Becoming A Jackal wordt gespeeld waarbij met name de nummers Ship Of Promises, Set The Tigers Free en vooral het bijna episch klinkende Pieces grote indruk maken. Voor degenen die dit hoogtepunt van dag twee gemist hebben, op Crossing Border volgt de herkansing!
Gelijkertijd speelt in Grolsch The Gaslight Anthem. Geheel volgens de verwachtingen die het nieuwe The Gaslight Anthem album American Slang achterliet is de band uit New Jersey het afgelopen jaar als liveband enorm gegroeid. Of het de hulp van bandheld Bruce Springsteen is geweest, klinkt de band meer gefocust en strakker, zonder het fijne rafelige randje te verliezen. Een echt goed geluid zaalgeluid was voor de band niet weggelegd maar de band wist met veel energie de zaal volop te overtuigen. De handenvol krakers die de band voor handen heeft (The 59 Sound,Great Expectations, The Diamond Church Street Choir, Boxer, Orphans en American Slang, ‘to name but a few’) klinken live nog overtuigender als op de albums. Brian Fallon is de ideale nieuwe frontman van deze muziekgeneratie. Wat een ongelooflijke liefde voor wat hij doet en wat een geweldige klick met het publiek! I have seen the future of rock ’n roll and it’s name is… The Gaslight Anthem!
Ook de in India spelende Local Natives wisten optimaal te overtuigen met een frisse en dikke set. De meerstemmige vocalen en de bizarre songstructuren wisten het publiek volop te overtuigen. De sprankelende gitaren, zeer ritmische begeleiding doen vermoeden dat de band uit het hippe Brooklyn komt. Californië is echter hun basis. Het door henzelf gefinancierde album Gorilla Manor heeft het afgelopen jaar zo veel respons gekregen dat ze de hele wereld al over toerden. Met slechts een album op zak zo’n vette set geven, met lekker heftig slot, doet vermoeden dat deze band de komende jaren nog veel grote gaat groeien.
Het uit Maryland afkomstige Beach House is een bizar moeilijk te plaatsen band. Hun sferische droomachtige popfolk heeft referenties naar bands als Mercury Rev, Grizzly Bear, Mazzy Star en zelfs Big Star en Velvet Underground maar heeft toch duidelijk een eigen plaats binnen het muzieklandschap verworven. Hun laatste album Teen Dream verkocht ineens zo bizar goed dat ze nu volle zalen trekken. Hun live optredens zijn zeker niet verpletterend, vier muzikanten die in het donker hun songs spelen is dat gewoonweg niet, maar eenmaal door hun muziek gegrepen biedt de band genoeg om te blijven boeien.
