×

Nieuws

01 december 2016

Lou Reed

Lou Reed: Van Legendary Hearts naar een nieuwe toekomst

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: RCA

Zoals Edgar Kruize als in het voorgaande deel van onze Lou Reed special schreef was Reed met The Blue Mask aan een nieuwe, uitermate intrigerende, fase in zijn leven begonnen. Getrouwd met Sylvia Morales en op het goede pad gezet door oude vriend David Bowie was Reed een rustiger persoon geworden die zijn muziek weer op de eerste plaats zette. Dat leverde na het meesterlijke The Blue Mask ook met Legendary Hearts een sterk album op.

Met dezelfde strakke band, met Fred Maher op drums, Robert Quine op gitaar en Fernando Saunders op bas was wederom een herboren Reed te horen die zowel gepassioneerd, energiek, persoonlijk en (zelfs) humoristisch zijn songs vorm gaf. Want hoe anders kunnen je de teksten van, en songtitels als, Don’t Talk To Me About Work, Pow Wow, Make Up Mind, The Last Shot en Betrayed oppakken? En stuk voor stuk ijzersterke songs die weer een Reed laten horen als in zijn beste jaren. Het blijft opvallend hoe juist een album als Legendary Hearts in de tijd van uitkomen (1983) als teleurstellend werd gezien. Met terugwerkende kracht kunnen we met zekerheid zeggen dat Reed destijds in een muzikaal prima periode zat en ook met de exact juiste muzikanten zichzelf opnieuw muzikaal aan het uitvinden was. De combinatie Reed/Quine is een van de beste gitaarkoppels uit de rock te noemen. Feilloze aanvulling op elkaar.

Legendary HeartDat Reed met zijn band niet alleen in de studio kon vlammen bewees hij met de wereldtour die op Legendary Hearts volgde. Met de opnamen van 7 september in Verona en 10 september in Rome (in Circus Maximus) werd het, tegenwoordig vrijwel niet meer verkrijgbare, want toen alleen op vinyl in Duitsland, Engeland en Japan (pas veel later op CD) uitgebrachte, Live in Italy uitgebracht. Een ijzersterke live-set over 4 kanten verspreid met zowel solo- als Velvet Undergroundwerk, en een geweldig spelende band en Reed zowel op zang als gitaar in topvorm. Opnamen van dezelfde tour, maar dan in New York opgenomen, werden later als A Night With Lou Reed op video uitgebracht.

Hoe jammer was het toen Reed voor zijn volgende album besloot om gitaar side-kick Robert Quine uit te schakelen en in de studio over zijn eigen ingespeelde gitaarpartijen heen te spelen. Het kenmerkt de grilligheid van Reed weer optimaal. Daarentegen is juist New Sensations (1984) een van Reed’s meest optimistische rock-’n-roll albums te noemen. Naast Saunders (bas) en Maher (drums) had Reed voor het album een uitgebreide groep muzikanten New Sensationsuitgenodigd met daarbij onder meer de gebroeders Randy en Michael Becker samen met Jon Faddis en Tom Malone als blazerssectie en onder meer Jocelyn Brown als achtergrondzangeres (!). Gelijk vanaf de poppy albumopener I Love You Suzanne is duidelijk dat Reed in een gelukkige periode van zijn leven zit. Zijn teksten sluiten daar op een intelligente manier op aan. De titelsong en songs als Endlessly Jealous, Doin’ The Things That We Want To of My Friend George laten dat duidelijk horen.

De productie van het album is wat lichter, typisch midden jaren 80, wat minder rock van aard wat alle songs een bepaalde lichtheid geeft. Soms ook even ronduit lelijk zoals de drums van What Becomes A Legend Most. Maar door de extra muzikanten wordt die lichte productie goed opgevangen. Op New Sensations zijn ook al de aanzetten tot iets nieuws te horen. Turn To Me klinkt in opzet al heel erg zoals het meesterwerk New York een paar jaar later zal gaan klinken. Al klinkt de gitaar hier nogal wat dunner.

MistrialZo goed als voorgaande albums waren zo teleurstellend was vervolgens Mistrial (1986). Het was niet alleen het feit dat Reed had besloten een kaal album te maken, zonder al die gastmuzikanten die New Sensations zoveel kleur hadden gegeven, maar ook om wederom weer vrijwel alle gitaarpartijen in te spelen. In die kale opzet, en al helemaal als er dan in plaats van echte drums een drummachine wordt ingezet, klinkt Mistrial ronduit lelijk. Vreemd hoe die lichte jaren 80 manier van opnemen zo rock-vervreemdend klonk. Het past het repertoire van Reed absoluut niet. Het songmateriaal is ook al niet al te sterk trouwens. Op een aantal uitschieters als No Money Down en albumafsluiter Tell It To Your Heart na klinken de songs vlak, zowel muzikaal als tekstueel. Het tekstueel niet bijster briljant Mama’s Got A Lover (de titel geeft dat al aan) heeft trouwens dan wel weer de sound die later New York zo goed zou maken. Reed liet van No Money Down en het wanstaltige The Original Wrapper twee video’s maken die het album een lift in de hitlijsten moesten geven maar ze werden door het destijds super populaire MTV maar matig opgepakt. Op Mistrial is de som der delen dusdanig dat Reed klinkt als een muzikant die muzikaal even klaar was. Herbezinning was absoluut noodzakelijk.

Deze was ondertussen al volop in zijn hoofd bezig. Reed was altijd een weerbarstig politiek en sociaal denker geweest. Zijn teksten waren over de jaren al steeds persoonlijker en meer sociaal bewust geworden. Zijn optreden op de 1985 editie van Farm Aid, waar hij toen solo vooral songs van New Sensations liet horen en later op de avond als bassist Roy Orbison begeleidde, was een eerste aanzet tot daadkrachtige statements. Met zijn deelname aan het team grote muzikanten dat Amnesty International ondersteunde werd duidelijk dat Reed zich politiek nog duidelijker wilde manifesteren. Zijn ondervindingen over wereldwijde politieke en sociale problemen werden even later de voedingsbodem voor het album New York, het eerste album dat hij maakte voor Sire Records nadat hij in overleg met RCA, het label waar hij in 1972 zijn solocarrière begonnen was en waarvoor hij tot 1986 in totaal 14 studio albums maakte, had besloten zijn contract niet had willen verlengen. Het was in alle opzichten tijd voor verandering.

Andere artikelen in de Written In Music Lou Reed-special: