×

Recensie

Alternative

19 februari 2018

Loma

Loma

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Sub Pop

Loma Loma Alternative 3.5 Loma – Loma Written in Music https://writteninmusic.com

Over Cross Record hebben we op deze site al mooie dingen geschreven. Het echtpaar Emily Cross en Dan Duszynski maakt eigenzinnige muziek die vleugjes pop, folk, rock, lo-fi fieldrecordings en noise met het grootste gemak laat samensmelten. Soms levert dat bloedmooie muziek op – niet in de laatste plaats door Cross haar prachtige vocalen – en dan weer verdrinkt het geheel in chaos en agressie. Dat Ba Da Bing labelbaas Ben Goldberg vol trots ene kopie van hun laatste album Wabi-Sabi naar Jonathan Meiburg (van Shearwater en Okkervil River) suurt is niet vreemd. Zo speelde Thor Harris al mee op dat album en jawel, die verleende zijn diensten ook aan Shearwater. Soms is het kringetje lekker klein. Meiburg is vervolgens zo onder de indruk dat hij gelijk een project met het echtpaar wil starten. Zo gezegd, zo gedaan en nu is er dus Loma.

Meiburgs invloed is al gelijk een grote, gezien hij de meeste teksten schreef. Dat is even wennen voor Emily Cross, die dat altijd zelf doet. Vervolgens wordt I Don’t Want Children ook nog eens met een vervormde klankkleur, toonhoogte en snelheid opgenomen, waardoor ze zwaarder en mysterieuzer klinkt dan ooit. Dat foutje is als het ware een sjabloon voor het album, dat deze klank en techniek steeds terug laat komen. Dit zijn gelijk de grootste verschillen met hoofdproject Cross Record. Dat en het gegeven dat het liedje iets meer centraal staat en het geheel minder agressief en rauw klinkt.

Dat iets mooiere karakter horen we al gelijk in de wat zweverige eerste tracks van het album. Zo klinkt het Keltisch getinte Joy te Enya-achtig op een kitsch manier en de Aziatische klanken van I Don’t Want Children hebben ook wat geforceerd over zich. Natuurlijk is er gelukkig die kenmerkende mystiek, bezwerende sfeer en tekstueel contrast tussen licht en donker waar je bij Cross Record niet aan ontkomt. Mix dat met een vleugje romantiek en je hebt wederom een eigenzinnige basis, maar de echte muzikale diepgang en gelaagdheid komt er pas uit vanaf  Relay Runner , een wirwar aan op elkaar gestapelde lagen van synths, echo effecten, field recordings (van vooral dieren) en kapotgaande muziek waarin we steeds meer ontdekken. White Glass en Sundogs gaan op die zelfde voet verder, maar voor het eerst domineren daar opeens ook agressieve gitaren en flarden noise.  Dit zijn dan ook de twee tracks die ons het meest aan Cross Record doen denken. Afsluiter Black Willow klinkt vervolgens toch weer te zweverig en kitsch.

Loma heeft een album gemaakt met twe gezichten. Jawel, de algehele sfeer klinkt constant en eigenzinnig, maar kleine nuanceverschillen maken het verschil tussen spannend en kitsch, glad en rauw, licht en donker. Het past bij Cross Record, het past bij dit project, maar de balans slaat soms tever door naar de kitsch en het zweverige. “Als er dan toch een kritiekpuntje aan te wijzen is, dan valt op dat het experiment wel eens teveel het liedje domineert. Erg is dit niet, maar er zou best wat meer ruimte voor het “mooie liedje” mogen zijn. Aan de andere kant is het juist de ongrijpbaarheid die het album zo spannend maakt.” , zeiden we destijds over Wabi-Sabi. Loma heef dat album gemaakt, maar nu willen we toch die onvoorspelbaarheid en spanning weer terug. Juist ja, tegenstelling: leg dat maar eens uit…



  1. Who Is Speaking?
  2. Dark Oscillations
  3. Joy
  4. I Don't Want Children
  5. Relay Runner
  6. White Glass
  7. Sundogs
  8. Jornada
  9. Shadow Relief
  10. Black Willow