Opvallende band dat Lo Moon. Afkomstig uit Los Angeles debuteren ze met een gelijknamig album dat wel heel erg door Britse new wave, synthipop en Talk Talk in hun overgangsfase naar volwassen popband, is beïnvloed.

Natuurlijk komt dat doordat de stem van Lo Moon zanger Matt Lowell, tevens de voornaamste songschrijver binnen de band, als twee druppels water op die van Talk Talk zanger Mark Hollis lijkt, niet alleen in toon (tenor) maar ook in de manier van zingen. Luister naar albumopener This Is It en je kijkt gelijk op de albumhoes of het Hollis zelf is, opgestaan uit zijn teruggetrokken leven. Ook zijn manier van songschrijven vertoont vele vergelijkingen. Maar naarmate je verder op het album komt vervaagt de eerste vergelijking met Talk Talk ten tijde van Colour of Spring, het meesterlijke album waarop ze op een waanzinnige manier met hun synthipop geluid van de eerste twee album braken, langzaam aan.

Lo Moon debuteerde vorig jaar met Loveless, een adembenemend mooie, lang uitgesponnen song, die gelijk en terecht volop indruk maakte. De onmiskenbare Talk Talk vergelijking begon daar, maar ze speelden vervolgens wel in voorprogramma’s van Phoenix, The War on Drugs, Ride, London Grammar en Glass Animals en wisten daarbij flink indruk te maken. De band die naast Lowell (zang, gitaar) ook de uit Denver afkomstige bassiste Cristanta Baker en de uit Londen afkomstige gitarist Samuel Stewart (inderdaad de zoon van Eurythmics’ Dave Stewart en Banarama/Shakespears Sister zangeres Siobhan Fahey) als voornaamste leden heeft, maakte een zogenaamde vliegende start.

Door Chris Walla (Death Cab For Cutie) en Francois Tetaz (Goyte) geproduceerd heeft het album een sound gekregen die niet klakkeloos de Talk Talk sound kopieert maar waar ook menig ander begin jaren tachtig invloed (onder meer Peter Gabriel (afsluittrack All Is)) en waar ook de indie meets electronic van nu (The XX) in te herkennen is. Popsongs gelaagd in de synthesizers die in sfeer een coherent geheel laten horen. Met steeds weer de juiste hooks en pakkende melodielijnen hebben. Luister maar eens naar Real Love en begrijp gelijk waarom je deze song vaak op de radio zou willen horen. Ook Wonderful Life heeft die appeal. Dat Lowell geen tekstschrijfwonder is moeten we dan maar voor lief nemen. Het draait bij Lo Moon echt om de muziek en die is pakkend genoeg.

Lo Moon is een album dat langzaam in je neerdaalt als de eerste beluistering en vergelijkingen langzaam aan het wegzakken zijn. Door Walla en Tetaz naar de juist kant getrokken is het een collectie prima popsongs die, met een door synthesizers gedomineerde sound, wel degelijk beklijft. Met Loveless als de weldadige basis brengt het album bij meerdere luisterbeurten steeds meer moois voort.