Grown Unknown is de tweede plaat van de uit Connecticut afkomstige, maar vanuit Brooklyn opererende Lia Ices. Kwam haar debuut Nemica nog uit op een klein label, de opvolger wordt door het bekendere Jagjaguwar uitgebracht.

Grown Unknown kent twee troeven: de zuivere, soms ijzige stem van Ices en het ruimtelijke geluid. Hierdoor krijgt de muziek,  een soort meditatieve countrypop met een hoofdrol voor akoestische instrumenten en natuurlijk de zang van Lia Ices, een plechtstatige sfeer die de oren doet spitsen. De stem van Ices brengt soms Sinéad O’Connor in herinnering, zoals tijdens het titelnummer dat door hand claps en strijkers wordt verrijkt.

Er lijken meer Ierse invloeden rond te waren want de knik in Ices’ stem tijdens het mooie Daphne doet denken aan Dolores O’Riordan van The Cranberries. Dit nummer begint indrukwekkend met de mooie, ijle zang van Ices en een tweede stem van Justin Vernon (Bon Iver). Daphne ontwikkelt zich gaandeweg tot een meer gangbare track en is een van de betere songs op het album.

Echte songs, dat is wel waar het aan ontbreekt op Grown Unknown en dat gaat tegenstaan na verloop van tijd. Een mooi geluid is vaak niet genoeg om te kunnen blijven boeien. Dat geldt ook voor dit album van Lia Ices. Of het nu de klassieke sfeer is van Ice Wine, de vocale kracht van After Is Always Before of de melancholieke hoorn in New Myth, de sfeermakers op Grown Unknown verrijken het geluid maar daarmee worden de nummers nog niet memorabel.

Ices weet door haar verheven manier van zingen ook niet de aandacht op de teksten te vestigen. Daar hoeven we het dus ook niet direct te zoeken. Wel grijpt ze ontegenzeggenlijk de aandacht met een indringende sfeer en een gevoel van ruimte.  Hoewel Lia Ices wel eens werd vergeleken met Joni Mitchell en Cocteau Twins, moet toch gezegd worden dat de Amerikaanse nog niet zo weet te prikkelen als deze legendarische namen uit het verleden. Niettemin biedt Grown Unknown mooi en sfeervol luistervoer. Het is een rustgevend album dat je onbewust toch regelmatig opzet.