Na 3 dagen voorbeschouwingen bij ons op de redactie, nu toch het echte werk. Nadat we op supervriendelijke en toch ook professionele wijze zijn ontvangen door een heuse internationale festivalvertegenwoordiger kon de pret beginnen.

Lonnie Holley in de Grote Zaal daar wil iedereen even bij zijn, getuige de drukte. Na een korte introductie komt hij op, gevolgd door zijn backingband – jazz duo Nelson Patton (Dave Nelson op trombone en loop pedalen/Marlon Patton op drums en Moog baspedalen). Een indrukwekkende verschijning: 68 jaar oud, maar er hangt een zweem van mystiek en tegelijkertijd gezag over hem, zonder dat het te indringend of intimiderend wordt. Nee, Lonnie Holley oogt juist als een vriendelijke, levenslustige en vrolijke man. Het Nelson Patton duo ondersteunde hem ook al op het zojuist verschenen album MITH, maar natuurlijk is hun rol hier groter. Wel minimaal en rustig. Zo klinken er vaak slechts lichte brushes op de drums en zijn de trombonetonen dan wel geloopet, maar toch zacht en warm. Holley zelf tovert nog wat lichte electronic uit zijn synth. Maar over het algemeen blijft de sfeer jazzy, soulvol en relaxed, dat tegenover het soms apocalyptische en zwaar psychedelische sfeertje op het album.

Dreigend is wel zijn stem, die met grote kracht over de instrumentatie heen dendert. Echter wie had gehoopt dat hij, zonder al de psychedelische effecten van het album, live beter te volgen is komt bedrogen uit. Iets in de donkere klank in combinatie met zijn bijzondere manier van zingen maakt hem soms moeilijk verstaanbaar. Dut maakt de mystiek er alleen maar groter op. Tussendoor toont hij zich een mooi verteller over: onbegrip van moderne technologie, spiritualiteit en natuurlijk de verhalen over zijn te grote familie (nu sprak hij over 49 kleinkinderen). Even dreigt het los te gaan, met hardere pianoklanken, Nelson Patton die lekker tekeer gaan op hun instrument en zware drones die zorgen voor dat donkere randje wat we vaker op het album horen. Maar nee, Lonnie Holley is hier als overbrenger van positieve energie en vreugde. Heerlijk!

Kort daarna komt No Wave diva Lydia Lunch spookachtig op in een aardedonker Cloud Nine, maar al snel gaan de lichten aan en doemen gitarist James Johnston en drummer Ian White van de Engelse rockband Gallon Drunk op. Samen vormen zij Big Sexy Noise. Die belichting is een beetje jammer, want het haalt een stuk mysterie en sfeer weg. Of hoe Lunch het later zo liefelijk zegt, “I want fucking reds and blues, moody and dark, not fucking white!”. Alles is vergeven als ze zichzelf en haar band aankondigt met: “and we sound like this….”, voor White en Johnston het teken om hun smerig stinkende riool blues, punk, noiserock en grooves over het publiek uit te kotsen. White zijn drums vooral lomp en hard, Johnston zijn gitaar vlijmscherp, zwaar vervormd, een tikje metalig en log. Door haar snelle voordracht voegt Lunch haast een vleugje hip-hop toe. Vooral op Your Love Don’t Pay My Rent, doorspekt met spoken word, scheldt ze iedereen uit die het maar wil horen. Het publiek smult er van als ze iemand met een” rare baard” vergelijkt met haar vagina. Of iedereen die praat afsnauwt met “fucking be quiet, I’m talking you asshole. Now I’m just gonna tell my story all over again.”.

Toch slaagt ze er eventjes in het publiek echt te shockeren, als ze ons als publiek en heel Nederland beledigt. De opmerking in kwestie heb ik even niet duidelijk gehoord, maar dat hij aankwam is duidelijk na de oorverdovende stilte die volgt. Toch is ze niet langer de onbetwiste shock-koningin, daarvoor vind ze haar optreden veel te leuk en speelt ze maar wat graag met het publiek. Die beledigingen en smerige praat zijn leuk, maar wellicht wordt Lunch er te oud en te lief voor. Bovendien blijkt dat ze het met deze topband achter zich helemaal niet nodig heeft. Nee, het smerig geluid, de hiphop-invloeden en haar grafrauwe stem in één smerige blender: daar moet de show het van hebben. Hoogtepunten zijn de meer downtuned, haast Southern metal-achtige liedjes met het door Harry Crews geïnspireerde The Gospel Singer en het ruim 10-minuten monotoon doorhakkende en groovende Forever on the Run.

Razendsnel door naar de Sloveense pianiste Kaja Draksler en Nederlandse gitarist Terrie Ex (uit The Ex) in de comfortabele Hertz zaal. Comfortabel is echter niet iets wat over hun muziek gezegd kan worden. Toch zit de zaal nog goed vol als ze aan de set beginnen. Draksler behandelt de pianosnaren als percussie-instrument en Ex kronkelt en schuift over het podium, terwijl zijn gitaar piept en knort. Hij is in ieder geval de meer opvallende van de twee deze avond, op visueel gebied dan, aangezien hij oranje reflecterende schoenen heeft aangetrokken. Het hoorspel-achtige karakter van de set wordt voor veel mensen al snel te veel en ze taaien af. Toch blijft het de gehele tijd interessant.

Bijvoorbeeld als Drakseler propjes papier gooit in haar piano, de snaren lijkt te behandelen met een staalborstel, ondertussen toch nog wat “echte” noten op de piano speelt en vreemde effecten op de vele microfoons zet. Ondertussen heeft Ex een blikken trommel gevonden die hij voor zijn gitaarpickup houdt en er hard op slaat. Als hij het zat is gooit hij hem met een harde klater weg en pakt een drumstok op om mee op zijn gitaar te trommelen of de snaren te bewerken. Ook deze belandt even later met een luide tik op het podium. Waarna hij met het uiteinde van zijn gitaar keihard over het podium gaat schrapen. Zelfs als hij, of iemand anders in het publiek eens moet hoesten hoort dat uiteindelijk bij de performance. Bijgeluiden lijken even belangrijk als de muziek. Draksler volgt Ex aandachtig en springt er telkens op in en andersom. Minimalisme, jazz, modern klassiek of stiekem toch noise. Wie zal het zeggen. Voor het zeer getrainde oor zal de set van deze avond vast ook regels hebben gehad, of een duidelijk van tevoren afgesproken structuur. Wij horen vooral ingecalculeerde vrijheid met een zogezegd hoorspel-achtig resultaat. Deze set is tot slot zo indrukwekkend en uitputtend dat ik het deze avond voor gezien houdt. Genoeg is genoeg, maar wat een prachtige, gevarieerde acts en een uitstekende sfeer op dag 1 van Le Guess Who 2018.

Foto’s: Ben Houdijk (Lonnie Holley & Big Sexy Noise), Jelmer de Haas (Kaja Draksler & Terrie Ex)