Soms lijken albums zo bizar dat je er kop noch staart aan krijgt. Dat is vooralsnog sterk het geval bij het via het Alien Transistor label verschenen The Sun Has No Money door Le Millipède. Aan de ploeg: multi-instrumentalist Matthias Götz (Alien Ensemble), die eerder al een aardig debuut en een remixalbum (Mirror Mirror) op de wereld los liet en op livevlak hulp krijgt van onder meer Markus Acher, Nico Sierig, Constantin John en Manuele Rzytki. Opvolger The Sun Has No Money verovert harten en doet dat goed.

Götz’ muziek is een bricolage van de meest ongewone geluiden. Heel experimenteel in geluid, wat deels te danken is aan de vrije, creatieve en vooral speelse drift van de multi-instrumentalist die niet zelden laagje per laagje werkt. Je hoort zo dat hij thuis is in verschillende genres, stijlen en stemmingen en daar believen uit plukt, zoals je eigenlijk ook wel mag verwachten van iemand die zijn groep naar een veelpotig diertje noemt. Dat levert knappe instrumentals op die telkens weer uitingen blijken van een persoonlijkheid die het liefst all over the place zit. Met gelaagde, maar warme muziek met hoofdrollen voor bastrompet, synths, trombones, glockenspiel en melodica.

Dit album moet het sterk hebben van beknopte sfeerzetters. Vage echo’s van de indietronica van The Notwist blijven aanwezig, al klinkt Le Millipède best gedurfder. The Sun Has No Money komt dan ook over als een waar lappendekentje met telkens variaties en kleurrijke invalshoeken. Hoor hoe de (gedempte) trompet overheerst tijdens de weird fusion van Big Win In New Hampshire en de titeltrack of hoe Götz aan de slag gaat met allerhande percussieve ritmes, glitchy elektronics en die soms gewoon kriskras door elkaar laat lopen. Mooi is ook de inbreng van violiste Eva Keglmaier die wat assistentie verleent op het soloalbum van spil/manusje-van-alles Götz.

Het levert alles bijeen een geheel op dat soms vreemd aandoet, zeker ook omdat Götz soms heel erg verschillende ideetjes in een en dezelfde song lijkt te proppen. Zoals bijvoorbeeld tijdens het maar liefst zeven minuten durende Kafka dat eerst erg wazige trompetgeluiden laat horen alvorens helemaal in chaos te verdrinken. Een compositie met een hoog Wu-Tang Clan samplegehalte, zeg maar. Iets verderop krijgen we Hmmmm dat sterk gedomineerd wordt door synths.

Ondanks alle muzikale gekte en chaos heeft Götz ook aandacht voor catchy composities als Mutubor, waar fans ongetwijfeld het catchy wijsje dat aan de basis ligt herkennen. Afsluiter Major Magnus doet de boeken toe op dit hoogst origineel en meer dan bijzonder album waar analoog en digitaal door elkaar lopen. De sonische trip van The Sun Has No Money van Le Millipède beoogt vooral meer avontuurlijk ingestelde muziekluisteraars die houden van trippy muziek met wat hoekjes af.