Laibach heeft geen verdere introductie nodig. Wil je er meer over lezen, dan raad ik de recensies van Frank Gesink aan, geschreven bij Spectre en Also Sprach Zarathustra. Daar gaat hij dieper op de achtergrond en oorsprong van deze band in. Werden al eerder Let It Be van The Beatles op een geslaagde manier en Sympathy For The Devil, minder geslaagd, onder handen genomen, nu is de musical ofwel film The Sound Of Music van Richard Rodgers & Oscar Hammerstein II aan de beurt. Hier geen huppelende Julie Andrews die over de velden zweeft, maar de Sloveen Milan Fras die de arme jonge Edelweiss plantjes onder zijn zware legerkistjes verpletterd. Mooi net voor de feestdagen uitgebracht, waardoor je de mogelijkheid hebt om bij de schoonouders dit The Sound Of Music exemplaar met de kerstdagen in de cdspeler te stoppen, hopend dat we niet massaal naar de nagesynchroniseerde filmversie op Duitse televisie overschakelen, gevolgd door het even zoete Sisi.

Toch is het luide industriële kenmerkende karakter van Laibach hier helemaal niet meer aanwezig, en hebben we te maken met een behoorlijk toegankelijke plaat. Zelfs een, die wel bij je schoonouders in de smaak kan vallen. Helaas hier geen zang van Mina Špiler, die met haar stem veel toevoegde, maar wel een komische rol voor Boris Benko van de Sloveense synthpopband Silence als jodelende The Lonely Goatherd schaapherder. Benko werkte ook al op Volk mee, en die samenwerking zet zich hier op meerdere albumtracks voort.

Het titelnummer begint als een piano ballad, een evergreen passende op een verzamelplaat om het oude jaar te eindigen, en het nieuwe te vieren, inclusief vuurwerk, champagne en confetti. Is dit Laibach? Voorheen zouden de niet liefhebbers van hun sound snel naar de winkel terug rennen als de verkoper per ongeluk een verkeerde Let It Be in het hoesje stopte. Nu gaan juist de grote fans bij de eerste minuut van The Sound Of Music twijfelen. Pas als Milan Fran mee gaat brommen, hoor je weer iets van het vertrouwde geluid terug. Een aangename verwelkoming, voor mij staat hij symbool voor Laibach. We schakelen via een storende radiozender met slecht ontvangst vervolgens op Climb Ev’ry Mountain over. Deze track is wel wat zwaarder en meer elektronisch qua aanzet. Toch is de toon verder met de licht verteerbare keyboardklanken best luchtig. Eigenlijk is dit heel mooi in opbouw, op het einde gaan we voorzichtig met de dreigende samplers wat de noise kant op.

Nooit eerder heeft het huppelende Do-Re-Mi zo sfeervol geklonken. Wat heb ik normaal gesproken een grote hekel aan dit kinderliedje. Deze was een verplichting om op de lagere school als canon mee te zingen, zodat de muzieklerares weer de les vervolgde. Ook hier moet het verplichte koortje weer komen opdraven. Ondertussen besef je wel wat er door die jonge hoofdjes heen moet gaan, zeker met dat woeste, ongemakkelijke hoofd van Fran voor je, die waarschijnlijk net zoveel moeite met de situatie heeft als de jonge scholieren.Edelweiss klinkt best erg fout; alle kitscherige elementen uit de jaren 80 hitlijsten waar men zich nu voor schaamt zijn terug te vinden. Een bijna erotisch kreunend door Benko gezongen intro, gevolgd door een mechanisch, sterk aangezette baslijn, met drums die waarschijnlijk uit datzelfde kastje komen. Ergens op de achtergrond klinkt nog hulpeloos een weg gefrommelde vrouwenstem. Het gevoelige aangezette My Favorite Things komt door de aanwezigheid van het koor en de bijna orkestrale begeleiding erg sterk over. Het kost de nodige moeite om kinderen met meer diepgang en emotie te laten zingen. Wonderbaarlijk lukt het Laibach wel, hier heerst nog de onbevangen vrolijkheid zonder als een parodie over te komen. De piano maakt het verder helemaal af.

Glimlachend luister ik naar The Lonely Goatherd . Niet de beste track, maar hier blijft het refrein, mede door het gejodel, wel in je hoofd hangen. Nam ik het vorige nummer nog enigszins serieus, hier is dat niet mogelijk. Het pingelend geluid wat je op de achtergrond hoort versterkt het Good Feeling stuiterbal gevoel. Dan gaan we met Sixteen Going on Seventeen meer de diepte in. Een electronic cyberpunk track, inclusief de jonge triphop minded vrouwenzang van Marina Mårtensson. Weer domineert het jaren 80 gevoel als die tweede mannelijke zangstem invalt. Het is allemaal net iets te gladjes, maar daardoor wel lekker, en natuurlijk mompelt Fras ook nog een gedeelte mee. Met So Long, Farewell hadden ze prima kunnen afsluiten, ook hier zijn de Von Trappjes weer aanwezig. Maar Laibach is schijnbaar nog niet van plan om er het bijltje bij neer te gooien, dus krijgen we nog een reprise in Maria / Korea, waar ze toch nog op het bezoek in Noord Korea teruggrijpen. De Noord Koreaanse invloeden komen op het einde meer terug. Laibach heeft daar als eerste Westerse rockband opgetreden, al is Laibach van oorsprong zeker niet Westers. De goede documentaire Liberation Day geeft hier een open en duidelijk verslag van weer, een aanrader om eens te kijken.

Maria verbindt zich uiteindelijk met een kleine Koreaanse kerel in het echt, waar als nageslacht nog twee geboortes uit voort komen. Eerst de traditionele Koreaanse folksong Arirang, welke zich gemakkelijk als Oosters muziekstuk tot een Westers geheel laat omzetten. Heel duidelijk bedoeld als eerbetoon aan de ongemakkelijke gastvrijheid van het land. Vervolgens volgt The Sound of Gayageum, gespeeld op een typisch Koreaans twaalf snarig instrument, welke je hier in een disco variant terug hoort. Ik heb hier een sterk Monte Carlo circus gevoel bij. De Welcome Speech is op het randje, eigenlijk wordt de band hier tot aan de grond afgemaakt. Laibach humor om deze juist niet verwelkomende speech juist te gebruiken.

The Sound of Music is een goede plaat geworden, al zijn de industriële invloeden van voorheen ver te zoeken. Toch hadden ze beter na Maria kunnen stoppen, de Noord Koreaanse nummers sluiten niet echt mooi aan. Blijkbaar heeft hun bezoek daar niet genoeg inspiratie opgeleverd om een hele plaat mee te vullen, maar voelt het nu als een verplichting aan om iets voor Noord Korea terug te doen. Een mooi vriendelijk gebaar, maar verder niet echt passende op de plaat.