Veel te druk met producer en gastmuzikant klussen heeft het uiteindelijk 5 jaar geduurd voordat er van Jonathan Wilson een nieuw album uitkomt. Maar opgenomen in zijn eigen Fivestar studio in Los Angeles is Rare Birds een mirakel van een plaat geworden. Een absolute luistertrip voor de eeuwigheid.

Het verhaal is onderhand welbekend. Wilson had het erg druk de afgelopen jaren. Niet alleen produceerde hij vele albums waaronder de geweldige drie albums van zijn grote vriend Father John Misty, die daarmee naar het grote publiek doorbrak, maar speelde hij ook mee op Conor Oberst’s Salutions album en speelde hij een voorname rol op het laatste Roger Waters album Is This The Life We Really Want en complementeerde hij Waters band voor de Us and Them tour die daarop volgde en dit jaar naar Europa komt.

Aan het maken en opnemen van eigen muziek kwam hij dus maar weinig toe. Steeds in weken tussen klussen door nam hij schetsen op. Het gros van het album nam hij uiteindelijk op tussen de opnamen voor Waters laatste album door, nog niet zeker waar hij muzikaal naartoe wilde. Wel duidelijk was dat het anders moest gaan worden dan voorgangers Gentle Spirit (2011) en Fanfare (2013). Bij eerste beluistering is heel duidelijk dat hij daarin glansrijk geslaagd is. Rare Birds is een echt ander album dan de voorgangers, maar zonder die van Wilson zo bekende warmte te verliezen.

Waar zijn vorige albums dicht tegen de Laurel Canyon singer-songwriter traditie aanlagen heeft Wilson voor Rare Birds voor een veel breder muzikaal pakket gekozen. Het levert een album op dat muzikaal superrijk klinkt en, opvallend genoeg, met een tijdsduur van bijna 79 minuten optimaal blijft boeien. Een zeer interessant gegeven. Wilson zegt dat de plaat een weerspiegeling is van en een ode is aan zijn muzikale invloeden. Zo stuiteren de toch zo typische Wilson songs, ook al door zijn fraaie, met fraaie galm voorziene, stem door de muziekgeschiedenis. Reeds met de van flinke scheuten glam, prog en Floyd voorziene albumopener Trafalquer Square maakt Wilson dat prachtig duidelijk.

Er is heel veel aan Rare Birds te ontdekken. Dat Wilson van The Beatles en Pink Floyd houdt wisten we al, van Jackson Browne, James Taylor, Gram Parsons, Fleetwood Mac ook, maar de invloeden vanuit de introspectieve kant van Talk Talk en Peter Gabriel en het gebruik van drumcomputers en synthesizers minder. En ook zijn liefde voor jazz krijgt op de nieuwe plaat een plek (luister maar naar de vrije sax-partij in Miriam Montague ). De invloeden, heel mooi bijna onopmerkzaam, toegevoegd maken de songs nog rijker en geven deze de mogelijkheid in Wilson’s ‘sonic landscapes’ fraai lang opgerekt te worden.

Een aantal songs vallen te gelijk op: De eerder genoemde opener Trafalgar Square, het hartbrekend mooie 49 Hair Flips met Father John Misty, de van pop doortrokken songs There’s A Light en Over The Midnight, het heel mooie Living With Myself, het Wilson countrygebed Hi Ho The Righteous vol freaky synthesizers en het prachtige Loving You met de chant-achtige zang van Laraaji. Maar er is steeds weer zoveel nieuws te ontdekken dat elke nu genoemde song bij een volgende luisterbeurt weer overwoekerd zal worden door andere songs om vervolgens weer terug te komen als favoriet.

Wilson heeft zijn songs vervolmaakt met vele persoonlijke, dan weer introspectieve, teksten. Een verloren gegane relatie en zijn eigen plek in het universum (‘Why Would We Be Where We Were?/ Where Will I Be When I Am?) zijn daar de basis van. Maar net zo goed zijn leven in Los Angeles, waarbij Sunset Boulevard (wat een prachtige song ook…), Mulholland Drive (Mulholland Queen) een voorname rol spelen. Wilson schrijf teksten die net als de muziek meerdere luisterbeurten nodig hebben om echt te doorgrond te kunnen worden. 

Jonathan Wilson is een muzikant in een volledig eigen muzikaal universum en Rare Birds is een onweerstaanbaar album dat zich bijna 79 minuten ademloos laat beluisteren. Een album waar muzikaal zoveel op gebeurt dat je de rest van het jaar nog alle tijd nodig hebt om alles te ontdekken. Waarschijnlijk nog veel langer ook. En zoals de muziekgeschiedenis leert zijn dat de echt tijdloze albums. Rare Birds is Wilson’s magnum opus.