Hetzelfde enthousiasme en dezelfde geldingsdrang van het vorig jaar verschenen The Messenger is ook optimaal aanwezig op Playland, het tweede soloalbum van legende Johnny Marr.

De verrassende terugkeer van Marr, lang geleden verantwoordelijk voor het geluid van de legendarische The Smiths, als frontman van zijn eigen band was zo overtuigend dat je bezwoer dat hij altijd frontman geweest was. Je vergat bijna dat Marr na zijn glansperiode met The Smiths juist de man was die zich graag in bands verschool of dat nu in The The, Modest Mouse of The Cribs was. De manier waarop hij op The Messenger, zijn eerste echte soloalbum, zijn geweldige songs de wereld inslingerde en dat live al net zo aanstekelijk vervolgde kon je als muziekliefhebber niets anders dan kippenvel bezorgen.

De energie, het spelplezier en heel veel goede songs maken ook dit tweede Marr album weer erg goed. Luister naar de eerste drie songs van het album en je bent gelijk helemaal overtuigd. Hoe aanstekelijk kan een single (Easy Money) eigenlijk klinken? Maar er zijn veel meer songs op dit album die gelijk het rijke Marr Songbook in kunnen. Die rijke riff van Dynamo (een ode aan de glazen CIS Tower in Manchester), sowieso een van de beste songs van het album, de muzikale rijkdom van Candidate, het meer dan geweldige, super aanstekelijke The Trap, dat zo geweldige midden/opbouwstuk in de titeltrack, de superstrakke punkrocker Boys Get Straight, dat heerlijke gitaarspel in This Tension, het is allemaal van even geweldige kwaliteit.

Playland maakt wederom duidelijk dat Marr helemaal terug is. Wat heerlijk om een muzikant te horen die met twee albums zo volledig duidelijk maakt een zo onmisbare schakel in het muzikale landschap te zijn.