Met het nieuwe, alom gewaardeerde album Love is Magic op zak toog John Grant wederom naar TivoliVredenburg om daar net als twee jaar terug te laten horen dat hij een van de belangrijkste en meest interessante muzikanten van deze tijd is. In Utrecht bewees hij weer optimaal dat hij en zijn geweldige band op het grote podiumk thuishoren. De nadruk van het concert lag op zijn nieuwe album waarvan elke song nog beter klonk dan op het album. Net wat scherper en steviger gespeeld kwam de kern van elke song nog beter uit de verf.

Grant, herstellende van een najaarsgriep waarbij hij een paar dagen daarvoor in Milaan het optreden bijna niet had kunnen zingen, zong weer eens de sterren uit de hemel. Wat een weergaloze stem heeft Grant toch en wat kan hij hiermee elke song dragen. Of dat nu een pianoballade of van elektronica, dan weer beats doortrokken songs zijn. Dat Grant een muzikale wereld op zich is bewijst hij met elk album meer. En ook de setlist van vanavond bewees dat optimaal.

Startend met een geweldig Tempest en die prachtige titeltrack van zijn laatste album was de binnenkomst al heel sterk. Met achter elkaar Grey Tickles, Black Pressure, Global Warming, Preppy Boy en Smug Cunt bracht hij vervolgens een fijn arsenaal aan stijlen die Grant als geen ander coherent aan elkaar weet te smeden. Niet alleen geweldig bij stem maar gezegend met een geweldige band ook. Want wat klonken die songs lekker dik en wat hadden de muzikanten soms weinig nodig om de optimale glans aan de songs te geven.

Grant, als altijd die zo innemende podiumpersoonlijkheid, overrompelde het publiek al helemaal met Metamorphosis, die zo heerlijk dwarse openingstrack van zijn laatste album. Lekker vette versie ook die naadloos overging in Pale Green Ghosts, die moddervette titeltrack van zijn tweede soloalbum. Even terug naar de basis ging Grant vervolgens met It Doesn’t Matter To Him en Touch and Go, die over Bradley/Chelsea Manning verhalende prachtafsluiter van zijn laatste album. Om daar met Is He Strange en een geweldig mooie Glacier nog even overheen te gaan.

Met lekker dikke versies van He’s Got His Mother’s Hips en Black Belt en een fantastische Queen of Denmark, waarin de band even heerlijk doorpakte, kreeg hij de zaal vervolgens volledig aan zijn voeten. Om vervolgens als toegift Marz, GMF (Greatest Motherfucker) en Caramel maar weer eens de eeuwigheid in te spelen. Tjonge, je zou alleen al die songs op je repertoire hebben staan….

Dat Grant niet gewoon elke  keer ook in Paradiso, toch de Nederlandse poptempel, staat mag echt bizar genoemd worden. De enige keer dat dit gebeurde was in 2013 net na het verschijnen van zijn tweede album Pale Green Ghosts. Hij en zijn band hebben daar meer dan de kwaliteiten voor. Misschien moeten we met een flink offensief vanuit Written daar maar weer eens voor gaan zorgen. Ook vanavond werd weer heel duidelijk dat het niet vreemd is dat Grant in Engeland alle grote zalen vol krijgt en daar een grote ster is. Zo onterecht dat hij dat hier (nog) niet is. Hij heeft alles; de songs, de stem en de band om dat wel te zijn.

Setlist John Grant TivoliVredenburg, Utrecht (20-11-2018):

• Tempest
• Love is Magic
• Grey Tickles, Black Pressure
• Global Warming
• Preppy Boy
• Smug Cunt
• Metamorphosis
• Pale Green Ghosts
• It Doesn’t Matter To Him
• Touch and Go
• Is He Strange
• Glacier
• He’s Got His Mother’s Hips
• Black Belt
• Queen of Denmark

Toegift:

• Marz
• GMF
• Caramel

Foto’s: Joost Adams