De Amerikaanse Joan As Police Woman beschouwt muziek als redding, een heilige roeping waarvoor alles moet wijken. Met Damned Devotion levert de vocaliste/componiste en multi-instrumentaliste een album af dat instant toegankelijk is, maar waar evengoed wat weerhaakjes in te vinden zijn. Zo lijkt het album heel duidelijk gevoed door de jachtige metropool New York, waar vluchtige indrukken continu aanwezig zijn.

Damned Devotion is vooral het product van een (haast) herboren artieste die geen blad voor de mond neemt. Zo gaat de vol met soul,R&B, jazz en glitterbalfunk gestouwde partytune Steed (For Jean Genet) onverbloemd over wilde, ruige seks. Een fraaie ode aan de Franse schrijver/activist Jean Genet die de strijd voor vrijheid, vrijgevochten seksualiteit en onbezorgdheid symboliseert. Deze compositie kwam tot stand via een jamsessie met drummer Parker Kindred. Wasser speelt op Damned Devotion overigens wel meer met drums, beats en grooves.

De grote creatieve vrijheid van Wasser komt ook tot uiting via de catchy popballad Wonderful waarmee ze een prikkelende song schrijft die niet alleen sexy is, maar ook sensueel, verleidelijk én vrouwelijk. Zoals pakweg Trixie Whitley dat in zich heeft, om maar een enkele referentie naar voren te schuiven. Iets verderop wordt met de moody en levenswijs klinkende single Warning Bell duidelijk dat ook Wasser beseft dat de romantische liefde een onuitputtelijke bron van inspiratie vormt, maar dat die natuurlijk nooit volledig vrij is van fouten: “If there was a warning bell, I’d know, but all I hear is music, soft and low, I never see it coming.”.

De suikerzoete, flirterige pop van Tell Me gaat er misschien net iets te vlotjes in (“tell me / what do you need”) en op een paar tracks na (zoals het eerder statische, donkere en mysterieuze Valid Jagger) valt er in wezen een rijp en matuur album van een rasartieste te horen. Centerpoint is het opgejaagd weerklinkende The Silence, waarmee ze de ruggengraat van het album blootlegt: de durf om ombevangen te zeggen wat je denkt of voelt, te (blijven) communiceren ook al gaat het om intieme details die je liever niet met anderen wil delen.

Rond dat idee weeft ze door drumpatronen gedomineerde songs rond vertrouwen en toewijding (o.a. de titeltrack waarin ze net de grenzen van die soms obsessionele devotie bevraagt). Minstens zo opvallend zijn haar vaak erg rauwe lyrieke uitspattingen waarin ze eerlijk, oprecht en spontaan met de wereld deelt wat in haar omgaat.

Op thematisch vlak zijn er verschuivingen vast te stellen, zoals in What Was It Like waar ze experimenteert met een ritmebox en teder herinneringen aan familieleden ophaalt. Ook muzikaal voelt ze zich duidelijk bevrijd: Talk About It Later bevat bijvoorbeeld vage echo’s van de hedendaagse, opgewekte dEUS sound en in Silly Me, waarin ze haar eigen kleine kantjes onder de loep neemt, dolt ze vrijelijk met een fragmentje Deep Purple (meer bepaald de orgelklanken van Child In Time). Met de pastorale torch song I Don’t Mind besluit Joan As A Police Woman dit donkere, soms gewichtige album. Ze lost finaal het soms zware gewicht van het album en laat het vervolgens volledig aan de luisteraar over.