Als je zo’n geweldig mysterieus en moerasachtig debuutalbum hebt gemaakt als Jim White wat is dan je volgende stap? Moet- en kan het nog donkerder, vreemder? Ja en nee; de singer-songwriter en ‘roots-weirdo’ volgt zijn eigen pad. Het resultaat is een beetje hetzelfde, een beetje anders….

Het eerste wat opvalt is dat er stilistisch veel verschil is in het geluid van de liedjes onderling. Dit is te wijten aan het gebruik van meerdere producers/mixers, waardoor een zeer divers klinkend geheel ontstaat. Één van die producers is de Engelse electronicartiest Morcheeba en zijn bijdrage is duidelijk terug te horen, aangezien deze liedjes een meer modern geluid hebben waarin geflirt wordt met hiphop, stevige beats en zelfs ouderwetse turntable scratches.  Meer opvallende geluiden en instrumenten zijn onder andere; fluit, Afrikaanse percussie, harmonica en meer.

Ondanks al deze muzikale veranderingen blijft het tekstueel duidelijk een Jim White album. Hoewel zijn verhalen hier minder spookachtig en mystiek zijn, is de cynische humor ervan nog steeds even donker. Lange tijd lijkt het af te stevenen op een heus conceptalbum over liefde en “gevaarlijke” vrouwen. Zo gaat The Wound That Never Heals over een vrouw die met mannen trouwt en ze een paar maanden later vermoordt. Hoe luguber het ook is, het lied behoort tot één van de grappigste op No Such Place. Dan is er opeens een omschakeling in de teksten; opeens gaat het – zoals op het debuutalbum vaak ook al het geval was – over reizen op verlaten wegen en de mystiek rondom religie. We zijn weer terug bij het begin, want deze onderwerpen zijn typisch Jim White in zijn comfort zone. Dat terwijl dit album in eerste instantie zo’n mooi conceptueel geheel leek te vormen.

Sterk variërende producties en een “conceptalbum” dat bruut word onderbroken zorgen voor een wat wisselvallig eindresultaat. Wisselvallig in het vormen van één geheel, niet in kwaliteit. Ondanks deze kritiekpunten klinkt hij hier doelgericht en zeer humoristisch. Een kwestie van “het goede weegt zwaarder dan het slechte” en zo zijn de kritiekpuntjes bijna weer vergeten en vergeven..