Na het mooi gezongen eerste lied op dit album, richt de mysterieuze singer-songwriter Jim White zich sympathiek naar het publiek. “When I went out with my second album, I was still getting used to the idea of being a rockstar, you know. I had to talk a band in coming out with me and said: Yeah, you get to meet lots of beautiful women. Then we went to the show and it was like 93% 50-year old alienated men.”, zegt hij. Wat eigenlijk een gemene grap lijkt, krijgt door zijn kalme, rustgevende vertelling iets goedhartigs. Zo werkt het eigenlijk altijd met zijn muziek, waarbij cynische situatiehumor, vreemde personages en een “warm gevoel” hand in hand gaan. Op dit compact live album vangen we een glimp op van White die op prachtige wijze zijn verhalen dichter bij het publiek brengt.

Liedjes zoals het kaal vertolkte Alabama Chrome en het opeens opgewekt klinkende Plywood Superman zijn hier voorzien van een zeer andere uitwerking.  Het is White’s stem waardoor de liedjes nog steeds herkenbaar blijven. In het geval van Alabama Chrome is het verwijderen van alle overtollige instrumentatie in het lied een positieve verandering, aangezien de focus veel meer op de mooie tekst komt te liggen. Ondanks dat de liedjes van verschillende live shows komen, klinkt het album wel als één geheel, doordat ze beginnen- en eindigen met het applaus van publiek. Je hebt dus echt het gevoel naar één concert te luisteren.

Een leuk hebbedingetje voor de fans die altijd al benieuwd waren naar de sfeer- en klank van White’s concerten. Erg jammer is het dan ook dat de luisteraar maar zes liedjes voorgeschoteld krijgt. Na vier volgepropte studio-albums is er genoeg materiaal om de fans een live compilatie te geven van minstens anderhalf uur. Deze EP is simpelweg te kort en je blijft op je honger zitten. Natuurlijk, nieuwsgierigen hebben nu des te meer reden om eens zijn concerten te bezoeken, maar voor hen die niet in de gelegenheid zijn is A Funny Little Cross to Bear geen bevredigend alternatief.