Van een muzikant die eigenlijk maar één album maakte is de output na zijn dood nu toch echt wel heel erg groot geworden. Een half-af album, veel overgebleven werk, radiosessies en wat al niet meer werden al van Jeff Buckley na zijn dood uitgebracht. Met You and I worden nu uiteindelijk de opnamen uitgebracht die hij maakte toen hij net door platenlabel Columbia was getekend. Nou ja, You and I is een selectie van 10 songs van de totaal 40 die in 3 dagen werden opgenomen.

Het zal er mee te maken hebben dat Buckley dood was voordat het grote publiek hem echt had ontdekt. Pas met zijn onverwachte dood werden velen zich bewust hoe belangrijk de man was geweest en hoeveel hij voor de muziek nog had kunnen betekenen. Het meesterlijke album Grace was zijn debuut en tevens zijn laatste album. Over de opvolger die later als Sketches For My Sweetheart The Drunk, opgenomen met de legendarische gitarist Tom Verlaine werd uitgebracht was hij nog helemaal niet tevreden, perfectionist als hij was.

Na zijn dood kreeg zijn moeder Mary Guibert alle opgenomen muziek in haar bezit en het mag gerust gezegd worden dat ze wel heel erg veel opnamen het licht deed zien die veel van magie van haar zoon wegnamen. De vraag om veel meer Buckley kon zijn moeder, met wat voor redenen dan ook, gewoonweg niet weerstaan. Wat was het mooi geweest als het puur bij de EP Live in Sin-é, opgenomen in zijn favoriete theehuis in de East Village in New York waar platenlabels geïnteresseerd in hem raakten, en het verpletterende debuut Grace was gebleven. Een album met radiosessies had daar nog wel bij gemogen maar het werd over de jaren wel heel erg veel.

Het net uitgebrachte You and I betreft, zoals reeds eerder vermeld, opnamen die hij maakte met Steve Berkowitz en Steve Abaddo in de Shelter Island Sound studio’s in New York. De opnamen waren bedoeld om de muzikale richting te bepalen voor het opnemen van zijn debuutalbum. Buckley stond op dat moment vooral bekend om zijn bewerkingen van de songs van anderen. In de studio werden ongeveer 40 songs opgenomen waaronder ook al wat eigen werk. Voor You and I is vooral gekozen voor songs van anderen. En dat is heel jammer. Dat Buckley een geweldig gitarist en een super begenadigd zanger was weten we natuurlijk maar niet iedere cover die hij doet komt hier goed uit de verf. Sommige klinken zelfs compleet overbodig; ze zijn door anderen al veel beter gedaan. Het feit dat ontdekker Berkovitz voor de eerste keer door Guibert benaderd werd om te helpen met uitzoeken van de tapes mag dan een eerste aanzet tot iets goeds betekend hebben. Hij kreeg echter niet de mogelijkheid om de juiste songs voor deze selectie uit te zoeken. En dat is erg jammer. Berkovitz heeft als geen ander bewezen dat hij met de catalogus van Miles Davis en Bob Dylan heel goed raad weet. Hij laat de overbodige opnamen weg en pikt immer de juiste opnamen er uit.

You and I is daarmee een beetje vreemde verzameling geworden. Natuurlijk is het geweldig om Buckley gitaar te horen spelen en te horen zingen. Het brengt heel veel goede herinneringen terug en doet je nogmaals beseffen wat we met zijn overlijden aan een enorm talent hebben verloren. Albumopener Just Like A Woman (Bob Dylan) is gelijk erg fraai maar Sly Stone’s Everyday People en Don’t Let The Sun Catch You Cryin (de oude bluessong die als eerste door Louis Jordan werd opgenomen) klinken wat standaard. Prima als extra bij een live concert maar om deze nu als een album track op te voeren? Als dan de eerste tonen van het met Gary Lucas geschreven Grace doorkomen voel je gelijk alle Buckley-opwinding terugkomen. Wat een nog steeds fantastische song, zelfs in die pure eerste aanzetten.

Zoals Berkovitz al in interviews aangaf was het de samenwerking met gitarist Gary Lucas die Buckley op het juist spoor zette. Hij was het die Buckley het zelfvertrouwen gaf om zijn eigen composities af te ronden en met de juiste arrangementen en muzikale elementen te verrijken. Met die instelling werd uiteindelijk ook Grace gemaakt, dat verpletterende, alles overrompelende debuut.

You and I is in alles de aanzet tot wat zou gaan komen. Een album dat in het merendeels gesproken Dream Of You and I en een erg fijne Led Zep-cover Night Flight zeker sterke momenten kent maar als geheel niet helemaal overtuigt. Laat je in deze dan ook niet misleiden door het prachtige I Know It’s Over dat het album afsluit. Natuurlijk is Buckley’s versie prachtig en zingt hij ‘em geweldig, en doet hij zeker geen gemakzuchtige Morrissey imitatie zoals zovelen doen, maar die verschrikkelijk goede song is de absolute basis. Hulde aan The Smiths in deze.