De Amerikaanse gitarist JD Simo komt met het nieuwe album Let Love Show The Way. Simo, opgegroeid in Chicago, ruilt zijn middelbare school in voor het leven als professioneel sessiemuzikant en belandt zodoende in Nashville. Daar weet hij zijn naam te vestigen en speelde door de jaren heen op meer dan 500 albums. Inmiddels opent de 30-jarige gitarist shows voor Greg Allman en Deep Purple. Een legitieme reden voor een uitgebreid gesprek over zijn laatste release en behaalde successen.

Allereerst, hoe verloopt de Europese tournee tot zo ver?
“Buitengewoon goed. Ik wilde heel mijn leven al in Europa spelen. Het is hier toch net even iets anders dan in Amerika. Ik heb hier inmiddels veel ervaring opgedaan. Tussen de optredens door heb ik veel contact met mijn management, label en de pers. Dat is voor mij doen even omschakelen, omdat ik dat in Nashville niet gewend ben. Ik voel me daarom zeer vereerd om dit allemaal mee te mogen maken. De vorige optredens waren in Brussel met Beth Hart, een promotie-optreden in Londen en Parijs. We doen op dit moment veel promotie voor het komende album Let Love Show The Way. Zodoende doe ik om de haverklap fotoshoots en interviews. Voor mij zijn interviews ook een geschikte gelegenheid om feedback te krijgen van journalisten.”

Vertel eens over het beginstadium van het album en waar jouw inspiratie vandaan komt?
“We hadden eigenlijk al een volledig album klaarliggen voordat we met Let Love Show The Way kwamen. Die was al helemaal gemixt en gemasterd in de legendarische Big House Studios. Ook wel bekend als de opnamestudio van The Allman Brothers Band. Het label vroeg aan ons of we voor dat album een aantal bonustracks wilde doen. Die hebben we vervolgens opgenomen, maar wij als band waren niet echt tevreden over het eindresultaat. De opnames waren namelijk met veel verschillende lagen opgenomen. Kortom, met veel montage. En die insteek bleek voor ons achteraf toch niet helemaal geschikt. Aangezien ik persoonlijk van een hippie-achtige sfeer houd, was deze locatie perfect om het album op te nemen. Het was een enorme eer. We hebben na goed overleg besloten om het volledige album aan de kant te schuiven en met nieuwe nummers aan de slag te gaan. Dit keer wilde ik een live-album hebben, zodat men kan horen dat alles ook echt is. Geen montagetrucs of verschillende lagen over elkaar opgenomen. Die nieuwe songs hebben we in twee dagen opgenomen. We hebben onze eigen versterkers en gitaren meegenomen. Daarnaast hebben we een eigen kleine primitieve studio gemaakt in de Big House. In de keuken hadden we bijvoorbeeld de controlroom [lacht]. Daarna heb ik met engineer Nick Worley gezeten voor de mixing en om een selectie uit de nummers te maken. We hadden namelijk veel live-tracks opgenomen. Gelukkig zijn we het uiteindelijk met elkaar eens geworden over de dertien nummers op het album. We hadden namelijk uren aan materiaal. Er zaten nummers bij die ik nog aan het schrijven was in de Big House. Can’t Say Her Name en Two Timin’ Woman waren de twee tracks die we later pas op de plaat hebben toegevoegd. Het laatste genoemde nummer hebben we een dag voordat we de studio in gingen geschreven. Daarnaast hebben we Stranger Blues, een cover van Elmore James, ter plekke uitgezocht en gespeeld.
“We zijn als band altijd aan het schrijven. Dat is iets wat nooit stopt bij ons. Zelfs als we niet aan het toeren zijn. We zijn drie à vier dagen bij elkaar om te spelen en repeteren. Tijdens een soundcheck willen we ook altijd even met elkaar jammen. Dat geeft het gevoel dat je op elkaar ingespeeld bent. De meeste inspiratie haal ik uit het samenspelen oftewel jammen. Zo ontdek je steeds meer nieuwe invalshoeken. Daarnaast improviseren we heel veel. Dat is toch wel de basis van ons bestaan. Alle songs die wij voor dit album hebben geschreven zijn voortgekomen uit het jammen.”

“Improvisatie is de basis van ons bestaan.”

Had je een bepaalde visie voor ogen over hoe het album zou moeten klinken?
“In eerste instantie niet. Ik ben er dus later achter gekomen dat ik verkeerd bezig was met het eerste concept in de studio. Ik ben zeer open-minded. Ik luister naar allerlei muzieksoorten. Voor mij is belangrijk om de performances die we in de studio doen, zo goed mogelijk vast te leggen. Daarom is het volledige album ook live opgenomen. Geen montagetrucs of iets dergelijks. De band was overigens in één ruimte aanwezig. Het enige wat ik wilde hebben is een mix van verschillende microfoons. Dat is voor mij een meerwaarde, omdat de opnames zodoende meer diepgang krijgt. Dat werd bij oude opnames van jazzplaten ook gedaan. Met opnames kun je makkelijk liegen naar je eigen publiek. Je kunt de luisteraar manipuleren, verleiden of voor de gek houden. Ik wil dat absoluut niet hebben. Daarom hebben we voor live-opnames gekozen, zodat alles wat je hoort puur is.”

Kun je vertellen hoe jouw composing en recording-proces over de jaren is geëvolueerd sinds je eerste EP-release Burning Live (2000)?
“Wow, dat is een hele tijd geleden. Ik was toen twaalf jaar oud. Ik ben toch wel veel veranderd vergeleken met vijftien jaar geleden. Zo heb ik me meer kunnen perfectioneren in hetgeen wat ik doe. Daarnaast is mijn inzicht en focus groter geworden. Ik ben constant op zoek naar dingen die ik nog beter kan doen en hopelijk eindigt dat niet. Ik heb het geluk om heel mijn leven muziek te kunnen maken. En dat ook nog eens wereldwijd.”

Ben je geheel onvoorbereid de studio ingegaan?
“Fifty-fifty, zal ik maar zeggen. We houden ervan om er gezamenlijk iets van te maken. En die experimenten kun je eigenlijk alleen maar doen in een studio. We hebben geleerd dat als de improvisatie te lang wordt, het niet meer improviseren is. Bij sommige nummers hadden we het gevoel dat we daarmee moesten stoppen, omdat we bijvoorbeeld in herhaling vielen. Er zijn uitzonderingen: het nummer I’d Rather Die In Vain heeft tijdens het schrijven een bepaalde structuur gekregen. Daarom hebben we hiervoor gekozen om alleen de solomomenten te improviseren.”

Op het album kunnen we de Gibson Les Paul gitaar van Duane Allman horen. Kun je iets meer vertellen over deze unieke gitaar op het album?
“De keuze om het album op te nemen in Big House Studios is omdat daar de perfecte atmosfeer aanwezig is. Op deze locatie hebben mijn helden gespeeld en die vibe is voor mij nog steeds aanwezig. Je ziet dan ook overal vintage versterkers en gitaren aan de muur hangen. Wat ik bijna niet kan geloven is dat ik in Big House op de gitaar van Duane Allman heb gespeeld. De Les Paul is extreem harmonisch en microfonisch, precies wat ik zoek. De gitaar heeft dat ruige en wilde karakter in zich. Helaas is de kleur niet meer origineel en zijn de elementen door Duane vervangen. Ik heb veel inspiratie gekregen door dit instrument.”

Het album is door jou geproduceerd met assistentie van engineer Nick Worley. Wat heeft hij uit de band gehaald dat jij mogelijk niet zelf had kunnen doen?
“Ik ken Nick Worley inmiddels ongeveer tien jaar. Zijn vader, Paul Worley, is een zeer gerenommeerde country producer. Ik heb heel veel met hem samengewerkt. Ik zie Paul ook echt als een mentor voor mij. Nick en ik zijn zodoende vrienden geworden in de tijd dat ik met zijn vader werkte. Ik heb veel vertrouwen gekregen in zijn persoonlijkheid en werk. We zitten daarom ook op dezelfde hoogte als het om muziek gaat. Hij geeft ons een comfortabel gevoel in de studio. Ik ben van mijzelf een controlfreak, maar toch zie ik soms dingen over het hoofd. Daarom heb ik de geschikte mensen om mij heen nodig om de juiste koers te varen. Nick en ik hebben dan ook nooit problemen met elkaar.”

Wat zijn volgens jou de voor- en nadelen van het produceren van een album?
“Het nadeel van self-producing is dat er meerdere partijen tevreden moeten zijn. Dat is niet altijd even gemakkelijk. Ik heb vaak een helder idee in mijn hoofd wat ik graag wil uitvoeren. Dat gaat zo ver dat je het kunt vergelijken met een tunnelvisie. Soms luister ik dan onbewust niet naar dingen die eigenlijk wel op mijn pad zouden moeten komen. Mijn doel is altijd al geweest om de performance zo goed mogelijk op de plaat te krijgen. Dat is nummer één bij mij. Daarna komt het gedeelte met welke instrumenten en effecten. We hebben soms bepaalde nummers of gedeeltes moeten opofferen. Maar naar mijn mening is dat het wel waard. Ik heb het dan over improviseren. Ik moet dan altijd in een prettige atmosferische ruimte zijn. Er zijn veel aspecten die de atmosfeer negatief kunnen beïnvloeden. We zijn dus continu aan het zoeken welke mogelijkheden er zijn. Natuurlijk zijn er andere gerenommeerde producers met wie ik graag mee zou willen werken. Maar dat is niet het belangrijkste voor mij. Het punt is dat ik de juiste mensen om mij heen heb.”

“Ik heb als sessiemuzikant op meer dan 500 albums gespeeld.”

Denk je dat technologie de manier veranderd hoe jij albums maakt?
“Jazeker. Door nieuwe technieken in de muziekwereld heb je simpelweg meer mogelijkheden om een album te maken. Er is afgelopen twintig jaar zoveel veranderd binnen de techniek, maar het proces is nauwelijks veranderd. Ik heb het dan over analoog of digitaal opnemen. In mijn ogen kleine verschillen.”

Wat zijn de verschillen tussen toeren in Europa en Amerika?
“De atmosfeer is anders. Het toeren an sich blijft onveranderd, dat blijft voor mij routine. Er zijn kleine verschillen betreft het publiek. In Europa heerst bijvoorbeeld een taalbarrière.”

Welke lessen heb je geleerd na dit project?
“Ik heb nooit met een major label gewerkt. Ik heb geleerd dat het voor mij zeer gunstig uitpakt om met een label te werken. Ik heb momenteel een volledig team om mij heen die in het project geloven en daar met volle overtuiging achterstaan. Alles wordt werkelijk voor ons geregeld. De artwork van het album tot aan interviews. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar dit is toch echt wel een grote steun in de rug.”

Zijn er al plannen gemaakt voor een nieuwe release?
“Het schrijfproces gaat voor ons continue door. Er zijn dus al plannen gemaakt voor een nieuwe release, maar daar gaan we pas later mee aan de slag. We zijn momenteel druk bezig met onze wereldwijde tournee. We kunnen het album bij wijze van nu al opnemen, maar we willen het stapsgewijs doen. Het is voor ons ook de beste manier, omdat we zodoende nummers op de stapel kunnen gooien.”