Een band de naam geven van een net vertrokken lid en dan ook nog met die naam de indruk wekken dat het niet om één persoon, maar om een band gaat is op z’n minst opmerkelijk te noemen en wekt vooral nieuwsgierigheid op. Naar wat bijvoorbeeld in de overgebleven c.q. achtergelaten muzikanten omgaat om dergelijke capriolen uit te halen. Terwijl het er alle schijn van heeft dat het helemaal niet bedoeld is om de lolbroek(en) uit te hangen. Origineel is het in elk geval wel.

Jan Maessen is dus een persoon, die niet meer in Jan Maessen speelt, omdat de Jan Maessen in kwestie niet met zijn dagelijks werk wilde stoppen en daardoor te weinig tijd kon vrijmaken om serieus met Jan Maessen bezig te zijn. En dus om die reden vertrok. Maar wel zo aardig was om de bandnaam niet mee te nemen. Maar het zou ook zomaar kunnen zijn dat Jan Maessen ooit als Jan Maessen begon, er toen een aantal mensen bijkwamen en Jan Maessen opeens een band was, maar dat Jan Maessen door de eerder genoemde reden opeens zonder Jan Maessen zat. Hoe dan ook, Jan Maessen is nog steeds actief en brengt later deze maand hun eerste EP uit.

Wanneer al met zoiets simpels als het vinden van een geschikte bandnaam gespekt gaat met een melig soort humor, dan wordt de belangstelling ongewild wel opgewekt naar de muziek van de band in kwestie. Als dan bij het zoeken naar informatie over de band een biografie wordt gevonden, die slechts drie regels beslaat, waarvan driekwart daarvan handelt over de oorsprong van de bandnaam en voor de rest en passant nog gemeld wordt dat de leden zijn opgegroeid met muziek van Bruce Springsteen, Deus en Radiohead, wordt het de hoogste tijd om eens naar de muziek van deze uit Maastricht afkomstige band te gaan luisteren.

Jan Maessen is een typische exponent van hoe tegenwoordig muziek wordt gemaakt, verspreid en aan de man wordt gebracht. Door boven alles de boel zelf in de hand te houden en zelf de regie over alles te houden. Tussen het oprichten van een band en het uitbrengen van een – in dit geval – debuut EP zitten slechts enkele stappen, maar die worden wel allemaal door de bandleden zelf genomen.

Wie Jan Maessen als zoekterm intypt komt uit bij allerlei Jan Maessens, maar duurt het niet lang om deze Jan Maessen tegen te komen. Door bijvoorbeeld de link aan te klikken die leidt naar de video voor het openingsnummer Birds. Een pakkend nummer met een tegendraads ritme, maffe tempowisselingen, maar dat wel blijft hangen. In combinatie met de geinige videoclip zou dit zomaar kunnen uitgroeien tot een grasveldfavoriet, alhoewel het al uit 2010 dateert.

Op hun 6 tracks tellende EP Do It Again is Birds het openingsnummer en was het al eerder te vinden op VPRO’s 3 Voor 12-verzamelaar Hollandse Nieuwe (4). Om onduidelijke redenen zit er een hiaat tussen 2010 en 2013 en wordt nergens duidelijk wat in die drie jaar allemaal is gebeurd. Behalve dat Jan Maessen zijn biezen heeft gepakt en vertrok uit Jan Maessen. Maar Jan Maessen is weer terug en de EP wordt (eindelijk?) uitgebracht. Digitaal. En in eigen beheer. Jan Maessen doet het allemaal zelf.

Ook de tweede track Bjørn is niet straight in ritmiek en in combinatie met de start-stops lijken dit de handelsmerken te zijn van Jan Maessen. In Alone en Tame zijn in de verte enige Radiohead-invloeden te horen zonder daarvan een ripoff te willen zijn. Gelukkig wordt niet in die val getrapt. Met het zuinige electronicagebruik in Sleepover en het niet zoveel met salsa te maken te hebben Manic Salsa herbergt de Do It Again EP nog twee radiofriendly tracks en is dit mini-debuutalbum van Jan Maessen een meer dan aardig muzikaal gebeuren. Nu nog even die website en die Facebook-pagina wat updaten, zodat de mist wat optrekt en de public relations weer op orde is en dan kan – net voordat de zomer écht gaat beginnen – de beste omstandigheden worden gecreëerd om deze primadeluxebeachbuggycollege indiepop van dit geinige bandje te kunnen ondergaan. Met de zonnige groeten van Jan Maessen.