×

Interview

04 februari 2016

Interview Arno: ‘Er zit geen revolte meer in rockmuziek’

Geschreven door: Pieter Visscher

‘Ik zit in zo’n periode’, antwoordt Arno op de vraag waarom het net verschenen Human Incognito zo’n organische plaat is geworden. Een album waarop de synthesizer meer dan ooit naar de achtergrond is verdrongen. Maar niet helemaal natuurlijk. ‘Ik wilde gewoon een wat rauwere plaat maken. Minder synthetisch.’

‘Kijk, een regenboog!’ Arno wijst naar buiten. De onnavolgbare Belgische rockgod zit er ontspannen bij, in een duur Amsterdams hotel. Flesje cola light voor zijn neus. Oog voor alles om hem heen. ‘Welkom’, zegt-ie, ‘zet u neer.’ Dat vriendelijke Belgische accent blijft herkenbaar uit duizenden. Die rauwe stem bovendien.

‘De wereld is veranderd hè. Zeker het laatste jaar. Maar zo’n regenboog blijft. We zitten in een conservatieve periode. Daar voel ik me niet oké bij. Alles is marketing geworden. Er zit geen revolte meer in rockmuziek. Geen anarchie. Die is dood. Human Incognito is mijn surrealisme. Een excuus om mezelf te verbergen.’

Dat surrealisme wordt gevangen in tien sterke songs. In Dance Like A Goose verdrijft hij zijn demonen.

‘De huidige toestand in de wereld heeft zeker en vast zijn weerslag op mijn muziek. Als je met de hond slaapt, neem je z’n vlooien op. Ik ben een voyeur. Alles blijft hangen. Zowel negatief als positief nieuws beklijft bij mij. De mensheid inspireert me. Wanneer we in een perfecte wereld zouden leven, zou ik creatief gezien in de stront zitten. Spijtig dat ik dat zo moet zeggen, maar het is zo. Wat dat betreft heb ik ook veel geluk gehad. Verschrikkelijk veel. Er komt publiek af op mijn muziek en dankzij hen heb ik nog nooit hoeven werken.’ Hintjens glimlacht.

Die hond en die vlooien hebben daarnaast hun invloed op de taal waarin Arno zingt. Ook op Human Incognito zowel Engels- als Franstalig. ‘Als ik met jou spreek, denk ik in het Nederlands. In Brussel worden vier talen gesproken. Daar word ik mee geconfronteerd.’

Een old motherfucker noemt Arno zichzelf op Human Incognito. Terwijl hij op het podium nog altijd als een beest te keer kan gaan. Ondanks dat hij er niets aan doet om zijn lijf fit te houden. ‘Ik sta zo’n twee uur op de planken. Daar werk ik aan mijn conditie. Wanneer ik op tournee ben, drink ik geen alcohol. Niet omdat ik daar geen zin in heb hoor. Ik drink wel wanneer ik niet optreed. Zoals gisteravond. Te veel wijn.’

foto (14)

‘Ik voel me nog goed. Ik herinner me als jonge jongen in de jaren 60 dat je op mijn leeftijd, 66, echt schrikbarend oud was. Dan luisterde je niet meer naar rock-‘n-roll hè. Maar nu nog wel. Leeftijd zegt niet meer zoveel. Sterker: je was in de jaren 60 op je 30ste al oud.’

Bowie

Arno is drie jaar jonger dan de onlangs overleden David Bowie, waarvan hij als een van de weinigen wist dat het niet goed met hem ging.

‘Een jaar geleden hoorde ik dat nieuws. Ik zie Bowie als een artiest die zichzelf heeft uitgevonden. Een muzikale kameleon, die alle soorten muziek op plaat zette. Zijn beste periode heeft hij gehad in Berlijn. Zijn samenwerking met Brian Eno pakte goed uit. Zelf heb ik All The Young Dudes ooit opgenomen.’

Voor Human Incognito riep Arno opnieuw de hulp in van John Parish (Eels, PJ Harvey), maar ook van de Australische geluidsingenieur Catherine J. Marks, bekend van haar werk met bijvoorbeeld Ian Brown en Foals. ‘Zij is heel belangrijk geweest bij het tot stand komen van de sound. Haar manier van werken is ongelooflijk knap. Ze heeft het technische hart van het album gekneed. Ze vertelde welke microfoons ik moest gebruiken en zorgde voor de juiste drums en gitaren’, vertelt de atheïst Arno, die op Human Incognito nochtans het woord tot God richt. Er zit nogal wat naïviteit verborgen in tekstregels als Give humans the age of sixteen en Change guns to flowers.

‘Hij heeft mensen gecreëerd, zeggen ze. Hij zal verdrietig zijn. Er is zó veel oorlog en moord om ons heen. Al is dat altijd zo geweest hoor. Vroeger had je de kruisvaarders. Religie is erg vaak de oorzaak van oorlog. Oorlog die evenwel gecreëerd wordt door mensen. Die mensen die God zelf heeft geschapen. Zeggen ze.’

Human Incognito is het 33ste studioalbum van de Brusselaar. Een plaat waarop hij niet in herhaling wilde vallen, als hij dat al ooit deed. Enfin, minder elektronica dus. Wel blues, pop, rock en zelfs reggae. De 66-jarige levenskunstenaar is en blijft de vleesgeworden eigenzinnigheid. Authentiek tot op het bot. Belg om te koesteren. ‘Als dit een perfecte wereld zou zijn, had ik geen inspiratie meer, en als iedereen zou zijn zoals ik zaten we zwaar in de stront.’ Hij glimlacht.

(Foto: Pieter Visscher)