The National in een uitverkochte Heineken Music Hall. Dat schept verwachtingen. Bij het betreden van de Amsterdamse zaal heerst eerst nog een onwennig gevoel, maar er heerst bovenal nieuwsgierigheid naar de live versies van de vele prachtige nummers uit het oeuvre van de band. Eenmaal weer buiten overheerst vooral het gevoel van een intense beleving. Bombastisch, zwaar, schreeuwerig en toch mooi. Nee, vrolijk flierefluitend naar buiten lopen is er niet bij vanavond. Het was een intense avond met The National.

Het eerder dit jaar uitgebrachte album Trouble Will Find Me is fraai en bevat een aantal prachtige nummers. Het is een uitstekende nieuwe release van The National en toch ontbreekt er iets. Het raakt niet zoals eerdere albums raken. Aan frontman Matt Berninger en zijn mannen de taak om vanavond deze nummers het toegestroomde publiek wel te laten raken. De setlist bestaande uit 24 nummers is gevarieerd genoeg op papier, maar al luisterend zijn de tien nummers afkomstig van het dertien tellende Trouble Will Find Me enigszins te veel van het goede. Openers I Should Live In Salt en Don’t Swallow The Cap worden te hard gespeeld en zetten de toon voor de avond met het bombastische geluid dat veelal de vocalen van Berninger overstemt. Het geluid is niet de beste vriend van de band in de Heineken Music Hall. De schelle geluiden die de zaal worden in geslingerd en de plop geluiden van Berningers microfoon zijn niet erg aangenaam voor het gehoor.

Het publiek is duidelijk nog niet heel bekend met het nieuwe materiaal. Het eerste deel van het concert blijft het overwegend stil afgezien van een beleefd applaus na elk nummer. Dat Berninger niet meer zegt dan een standaard ‘thank you’ tussen de nummers door helpt het enthousiasme niet. Alles is nét iets te geprogrammeerd in het eerste half uur, waarin met name de nummers afkomstig van het in 2010 uitgebrachte High Violet de boventoon voeren. Zo klinkt Anyone’s Ghost behoorlijk goed en is het nummer krachtig door de geprojecteerde visuals op het grote scherm achter de heren. Deze visuals leiden bij andere nummers eerder af  dan dat ze iets toevoegen samen met de strobe lichtshow. Hoogtepunt in het eerste deel is Bloodbuzz Ohio, een nummer waarbij de band goed zijn muzikaliteit kan laten zien. Op het podium is een mooi duel van instrumenten zichtbaar,  alle geluiden mooi in elkaar over stromend. Bloodbuzz Ohio is ook typisch een nummer waarbij het blazers duo op trompet en trombone van toegevoegde waarde is in de live setting.

Wat volgt zijn een tweetal nummers van het nieuw album waarbij Berninger bij uitstek zijn baritone gemompel ten gehore kan brengen, evenals zijn kermende geschreeuw in de microfoon. Gelukkig is het hierna de beurt aan het prachtige en rustige Hard To Find, een nummer dat de band dit jaar amper live heeft gespeeld. Met Aaron Dessner achter de piano klinkt een verfijnd geluid door de zaal. Dit zelfde geldt  voor Slow Show dat halverwege het concert wordt gespeeld. Wanneer de ruige sound wordt ingeruild voor een meer ingetogen sound lijkt de band meer tot zijn recht te komen.

Afraid of Everyone is prachtig in opbouw en voelt intens. Het zachte begin loopt langzaam over in heftiger gitaarspel met bijbehorende vocalen van Berninger en mond uit in een explosie van geluid. Na een prima uitvoering van Conversation 16 richt Berninger zich eindelijk tot het publiek en introduceert Available als ‘the most mean spirited song we have ever written’. Na het aggressieve Available roept een fan uit het publiek hoe het met Berningers broer Tom gaat. Het zorgt voor enige spontaniteit in het concert, wanneer Berninger grapt dat zijn broer nu echt gaat doorbreken en George Clooney maar moet oppassen.

Het tweede deel van de avond lijkt iets beter uit de verf te komen. Met This Is The Last Time klinkt er weer een rustiger nummer, met mooie zachte vocalen van de rest van de bandleden die lekker door de zaal galmen. Met All The Wine en Abel gaat The National even terug in de tijd naar het album Alligator, helaas klinken beide nummers niet heel sterk deze avond. Een sterke uitvoering van Sorrow maakt hierna een hoop goed en vormt samen met de nummers Pink Rabbits en England een meer ingetogen maar krachtig trio in de set. De band sluit de reguliere set af met een ietwat gehaaste versie van Fake Empire, na al deze jaren nog steeds hét nummer dat kan rekenen op de grootste reactie uit de zaal. Van vooraan in de zaal tot achteraan op de tribune, heel even licht de Heineken Music Hall op en lijkt iedereen te genieten van dit oudere nummer afkomstig van het album Boxer.

Als toegift wordt Amsterdam nog getrakteerd op een aantal sterke nummers, te beginnen met About Today afkomstig van de Cherry Tree EP uit 2004. Wanneer Berninger zingt  ‘Tonight you just close your eyes’ voelt dat het enige juiste om op dat moment te doen. Met de ogen dicht is het even genieten aan het einde van deze intense en bombastische avond tot ook dit nummer eindigt na een mooie rustige opbouw in een explosie van geluid. Hier mag het echter en lijkt alles te kloppen, The National knalt er lekker op los.

Dat de zaal best iets kleiner had mogen zijn, blijkt tijdens Mr. November wanneer Berninger het publiek in duikt, wat vanuit de verte niet is te volgen. Al kronkelend door de mensenmassa komt Berninger eindelijk weer bovenwater op de bar aan de rechterkant. De afgelegde meters maken het geluid er niet beter op, zo blijkt ook wanneer de microfoon het bijna begeeft. Eenmaal terug op het podium weet de band het concert waardig te eindigen met Terrible Love.

Een prima avond met een aantal prachtige live uitvoeringen. Volledig overtuigen doet The National echter niet. Verwachtingen te hoog of niet, het had op een aantal punten zeker beter gekund. De band weet een intense show neer te zetten die niet snel los laat en uren na het concert nog weet door te dreunen. The National voelt nog te klein voor stadion rock, al wordt die ambitie op een avond als deze wel getoond. Tegelijkertijd zijn het juist de meer ingetogen rustige nummers die beter klinken en in kleine zalen over het algemeen beter zullen blijven klinken. Een luxe maar belangrijke afweging voor een zeer goede live band als The National, die een vermakelijke avond tot een nog mooiere avond had kunnen maken in wellicht een andere setting.

Setlist The National in de HMH/Amsterdam – 7 november 2013:

1. I Should Live In Salt
2. Don’t Swallow The Cap
3. Anyone’s Ghost
4. Bloodbuzz Ohio
5. Demons
6. Sea Of Love
7. Hard To Find
8. Afraid Of Everyone
9. Conversation 16
10. Available
11. I Need My Girl
12. This Is The Last Time
13. All The Wine
14. Abel
15. Slow Show
16. Sorrow
17. Pink Rabbits
18. England
19. Graceless
20. Fake Empire
21. About Today
22. Humiliation
23. Mr. November
24. Terrible Love