×

Concert

06 september 2016

Imarhan en Comet is Coming bedwelmen publiek op ITGWO

Geschreven door: Dick Hovenga

Voor veel mensen begint Into The Great Wide Open al op donderdagavond. Voor de meesten is de vrijdag echter de dag om met de boot op Vlieland aan te komen en richting het festivalterrein te gaan. Qua programma is die vrijdag dan ook de eerste flink gevulde muziekdag.

Wat al op voorhand was opgevallen op de site was dat het festival zich blijft vernieuwen. Het duinpodium was weg (waarschijnlijk door het slechte weer van vorig jaar en het steeds zo verwaaiende geluid) en daarvoor in de plaats was een podium Bij De IJsbaan geplaatst. Een uitstekende keuze. Goed podium, veel ruimte voor het podium in een levendige omgeving met veel eet- en drinkmogelijkheden. Nog beter dus dan het ons zo geliefde podium in de bossen, tegenwoordig De Open Plek geheten. Wat natuurlijk ook gewoon een vreselijk fijne plek blijft.

Hoewel wij natuurlijk voor de muziek komen weet iedereen dat je bij Into The Great Wide Open veel meer dan muziek alleen. Een geweldige variatie aan eten en drinken en fijne verrassingsoptredens die zomaar uit de lucht lijken te vallen. Zo belandden wij op de vroeg vrijdagavond bij het Pop-up restaurant Waddengoud van de mannen van de fameuze Amsterdamse restaurants De Goudfazant (Amsterdam-Noord), Merckelbach en Fa. Speijkervet. Wat een prachtplek hadden deze mannen toebedeeld gekregen zo aan het meer en wat een geweldig eten (en super wijn) hadden ze weer bereid. Een heel vroeg indrukwekkend culinair hoogtepunt en absoluut onovertroffen binnen het weekend. Je krijgt zowaar zin om alle drie de restaurants snel weer eens aan te doen.

Wij begonnen de dag muzikaal met een fijn optreden van J. Bernard, een van de voorname mannen van Balthazar en van de andere voorname man van Balthazar: Warhaus. Het leek wel of de heren Artist in Residence waren. Op de donderdagavond hadden ze al een heel speciaal akoestische optreden met strijkers gegeven. Hoewel beide mannen dicht bij de sound van Balthazar blijven of juist daarom, waren de optreden voor zo’n eerste echte muziekdag fijn om me te maken.

Beth Orton speelde een wel heel ingetogen set. Samen met twee extra muzikanten en een wat verkouden Orton kwam het concert maar niet van de grond. Hoe fraai haar oeuvre ook. Ook Wild Beasts speelde wat netjes binnen de lijntjes. Prima band natuurlijk, al moet de stem van zanger Hayden Thorpe je wel aanspreken. Maar bij de band mag er af en toe wel even uit de band gesprongen worden. Ene rauw randje zou ze goed doen. Wel viel gelijk goed op hoe ontzettend goed de sound op het grote podium (eigenlijk alle podia) was. Grote complimenten!

Uiteindelijk kwam het fraaie omkeerpunt bij het Algerijnse Imarhan. (En van welingelichte bronnen hoorden wij dat het onvolprezen King Gizzard & The Lizard Wizard dat op De Open Plek dat ook deed). Tjonge, wat kwam die woestijnblues verschrikkelijk lekker over het veld rollen. In het verlengde van wereldveroveraars Tinariwen brengt ook Imarhan een onversneden rauwe elektrische blues die met een super gedreven bas en twee handdrums zo’n ongelooflijke drive veroorzaakt dat stilstaan onmogelijk is. De lome ritmes die steeds opbouwend aanzwellen en soms ritmische en qua rauwe energie heerlijk uit de bocht vliegen, brengen je bijkans in trance. Perfecte programmering op de vroege avond.

The Comet is Coming ging daar nog eens overheen. Wat een ongelooflijk dikke set speelden de mannen toch weer en wat een ongelooflijke power gooiden ze in hun set. Drummer Betamax Killer (Maxwell Hallett), toetsenman Danalogue The Conquerer (Dan Leavers) en saxofonist King Shabaka (Shabaka Hutchings) gooiden al hun energie in de strijd en zegevierden glorieus. In de fascinerende, gedreven set knalden hun composities uit de speakers. Elektronia met dikke flarden jazz in een high energy powertrip die zijn gelijke niet kent. Veel tracks van hun onvolprezen debuutalbum en hun eerste EP en zelfs een te gekke nieuwe track bliezen het flink toegestroomde publiek volledig van hun sokken. Stilstaan was vanaf het allereerste moment geen optie. Heel, heel – zei ik heel? – snel op de Nederlandse podia terug laten komen, dit geweldige trio.

Niets kon daarna meer zo beklijven natuurlijk. Op het grote podium speelde Balthazar een gedegen set maar bij bands die al zolang op hun laatste album doorspelen blijft het toch een beetje verrassend dat het blijft bij keurig hun songs spelen. Hoe fantastische het ook allemaal klinkt, je gaat op een gegeven moment toch missen dat er een gitaar niet eens heel flink uit de bocht vliegt, echt de boel eens helemaal opzweept. Of dat een song eens volledig anders wordt gespeeld.