×

Idles

Joy As An Act Of Resistance

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Partisan Records

Joy As An Act Of Resistance Idles Alternative 4 Idles – Joy As An Act Of Resistance Written in Music https://writteninmusic.com

Wie boudweg stelt dat punk dood is, heeft het verkeerd voor. Neem de jonge Britse band Idles die ook met het uitstékende tweede album Joy As An Act Of Resistance de hele wereld een stevige schop onder de kont verkoopt. Vorig jaar maakten ze reeds het geweldige Brutalism waar wij al dolenthousiast over waren. En we waren niet de enigen. Dave Grohl, een punkliefhebber, was al net zo enthousiast en nodigde de band maar al te graag uit als voorprogramma voor Foo Fighters.

De titel is op zich al veelzeggend: enerzijds is er heel duidelijk de notie van verzet en protest, zoals het echte punkers betaamt, anderzijds is er speelsheid, relativeringsvermogen en een dosis humor om alles mooi in balans te houden. Of wacht: de humor is een excellente geleider voor de boodschap die het vijfkoppige Idles op het album naar voren brengt. Zo omschrijven de bandleden het album als een vreugdevolle parade, een mix van hedonistisch genot en intieme kwetsbaarheid.

Idles uit zich in Brexit tijden moedig als voorstander van migratie, zoals heel duidelijk uit de vooruitgeschoven single Danny Nedelko (een goede, uit Oekraïne afkomstige vriend van de band) blijkt. Maar ook andere sociale thema’s (o.a. homofobie, ..) komen aan bod. Koortsachtige opener Colossus herinnert eerst nog onmiskenbaar aan het heilige vuur van wijlen Joy Division, een referentie die ook bij meerdere luisterbeurten blijft opduiken, om in het tweede, ziedende luik de boel helemaal op stelten te zetten. Twee songs in een, een gedurfde zet die resultaat oplevert. Komt daar nog eens bij dat de song een aanklacht is tegen machogedrag en homofobie. Net als Never Fight A Man With A Perm, dat veel gemeen heeft met de punkvibe die een band als The Prodigy in huis heeft.

Ideologisch sluit Idles aan bij Billy Bragg, maar hun muziek teert veel meer op jongemansenergie. Dat levert prikkelend materiaal op zoals het gloeiende Samaritans of zelfrelativerende I’m Scum, waarbij duidelijk wordt dat de groep in wezen genoeg heeft aan een kwiek marsritme (drum) om daar dan wat Sonic Youth-achtig gitaargeweld aan toe te voegen. Speelt Idles zich met dit album de eeuwigheid in? Nee, dat nu ook weer niet. Maar het blijft een erg aanstekelijk, vaak brutaal en heerlijk opwindend punkalbum dat zich kenmerkt door authenticiteit en oprechtheid. En dat is op zich al best véél waard. Dansen maar, rond het speels punkvuurtje dat Idles hier ontbrandt.



  1. Colossus
  2. Never Fight A Man With A Perm
  3. I'm Scum
  4. Danny Nedelko
  5. Love Song
  6. June
  7. Samaritans
  8. Television
  9. Great
  10. Gram Rock
  11. Cry To Me
  12. Rottweiler