Er zijn dagen waarop je eens flink of desnoods wakkergeschud wilt en moet worden. Brutalism van het Britse Idles help daar bijzonder goed in. Deze bizarre politieke tijden hebben bands als Idles en albums als Brutalism keihard nodig.

Idles bouwde de afgelopen jaren, vanuit Bristol, gestaag een geduchte reputatie op met hun overrompelende liveshows. Met hun debuut Brutalism wordt wel heel erg duidelijk dat hun liveoptredens een verpletterende klasse hebben. Alle songs op het album hebben namelijk een onversneden energie en ze zijn met een verrukkelijke rauwheid op tape vastgelegd.

Luister alleen naar dat eerste rijtje songs van het album en je begrijpt wat ik bedoel. Heel/Heal, Well Done en het nu al klassieke Mother (..fucker!!) zijn songs die in energie en daadkracht met gemak tot livekrakers uitgroeien. En ze gooien daar met Date Night, Benzocaine, Rachel Khoo, Divide and Conquer, Stendhal Syndrome, White Privilege en Exeter (yes!!) nog even wat andere super gedreven songs/hedendaagse klassiekers overheen.

De mannen van Idles zijn echt en puur en met hun overweldigende drive veroveren ze op Brutalism al snel je hart. Met de bas en drums prominent in de mix, de gitaren daar heftig en rauw overheen en de zang dan weer rafelig melodieus dan weer schreeuwend, maakt Idles punk zonder concessies. Muzikaal strak en recht door zee, gelardeerd met teksten die zowel hilarisch als sociaal bewust zijn. Brutalism is een energieke aanwinst en Idles absoluut de band om heel goed in de gaten te houden en ook zeker live te gaan zien. Mijn god, wat hebben we bands als Idles nodig in deze bizarre tijden!!