Het album Shapeshifter was een nieuw hoofdstuk voor de uit Boston, USA afkomstige band Ian Sweet rondom songwriter Jilian Medford die eerst solo als IAN materiaal opnam. Neem de speelse basloopjes van Damien Scalise met een jazz-achtergrond en de punkgeschiedenis van drummer Tim Cheney, die twee zorgden sowieso al voor een vreemde basis binnen het geluid van de band. Daarbovenop komen nog de eigenzinnige stemverbuigingen en even zo vreemde gitaarmelodietjes van Medford. Soms hysterisch, soms ingehouden. Altijd onvoorspelbaar.  Koppel dit aan zeer persoonlijke, intieme teksten over haar psyche en het werd al snel duidelijk dat we hier niet met zomaar een rockbandje te maken hadden. Alles bij elkaar leverde het een donkere, krachtige en zeer eigenzinnig combinatie op.  Toch is Medford nu weer een beetje terug bij het begin, na een akelige ruzie met drummer/partner Tim Cheney overheerste vooral het gevoel om alles nog meer zelf in eigen hand te houden.

Dus Crush Crusher is meer dan ooit tevoren weer een persoonlijke, bijna solo plaat geworden waar ze de controle echt in eigen hand heeft. Geholpen door haar vrienden Max Almario (Celestial Shore) op drums en Simon Hanes (Guerilla Toss) op bas klinkt Ian Sweet eigenlijk niet heel veel anders dan voorheen. Maar meer dan ooit staat de plaat vol met subtiele drumfills en funky baspartijen. Die maken de muziek donkerder, complexer, maar ook zeker luchtiger. Ook omdat Medfords gitaarpartijen vaker dromerig klinken en soms hevig galmen. Zo ontstaat er een mix van jazz, triphop, shoegaze, emo en dreampop: als we het dan toch een naam moeten geven. Toch, ook met een geheel nieuwe backing band klinkt Ian Sweet vooral als Ian Sweet. Hier en daar een drumcomputertje of een keyboard, maar nog steeds het zelfde.

Grotendeels ligt dat toch aan Medford die meer dan tevoren haar eigen psychiater speelt in de verwerking van de relatie met drummer Cheney, maar meer nog over het hervinden van haar eigenwaarde. Minder tijd besteden aan anderen en meer aan je zelf. ““It’s been so long since I let myself cry about something that wasn’t even sad” , ontdekt ze in Hiding. Of hoe ze steeds de lasten van anderen overneemt en er vervolgens zelf mee blijft rondlopen: “Did you get out of your head to get into mine? Whatever helps you sleep at night”, overpeinst ze in Borrowed Body. Het zou eigenlijk om haar eigen keuzes moeten gaan om de angst te overwinnen voor het maken van positieve beslissingen, zoals ze concludeert in het titelnummer, “So you never went to driver’s ed. It’s why your car keeps moving when the light turns red. Suddenly you close your eyes And you survived” Zonder die angst en meer besluitvaardigheid komt het goed. Daar lijkt de albumtitel ook op te duiden: het onbewust zelf (crusher)  vernietigen (crush) van positieve energie. Kortom Jilian Medford trekt hier weer zeer emotioneel van leer. Dat is en blijft bijzonder voor een muzikaal betrekkelijk springerig en luchtig album. Zo is ook deze nieuwe worp weer een schot in de roos wat betreft eigenzinnigheid en een verrassende sound.

https://www.youtube.com/watch?v=Z_BbeEZ98jY