Drawing Daggers is het solodebuut van Wallace Vanborn frontman Ian Clement. Het boegbeeld van deze stonerrock formatie gooit het solo over een andere boeg en verkiest zijn ‘demonen’ uit te drijven door nu ook als singer-songwriter zowel tekstueel als muzikaal zijn hart te luchten in intieme, duistere, spannende, sombere doch uiterst gedreven klinkende nummers, die bij vlagen doen denken aan de donkere zelfkant van het werk van bijvoorbeeld Mark Lanegan, The Black Keys/Dan Auerbach en Nick Cave.

Samen met producer Peter Obbels (Maxon Blewitt, Flip Kowlier) schreef en speelde hij tijdens de opnamen in de Ardennen het album, gebruikmakend van slechts 2 ‘ oldskool’ AEA-microfoons, om de productie een zowel vintage-achtig als ambachtelijk karakter mee te geven. Voor de muzikale omlijsting tekent ook een aantal prominente gasten: Karel De Backer (Novastar) op drums, Wouter Van Belle (Dead Man Ray) op toetsen, Jon Birdsong (Beck) op trompet en zangeres Lara Chedraoui (Intergalactic Lovers).

Het levert een zeer gevarieerd en spannend klinkend album op dat met de twee fraaie singles Little Knife en Interview een aantal sterke troeven in handen heeft. Onder de cd-inlay staat de bijpassende zin: ‘ It’s time to explore’ en die muzikale ontdekkingsreis begint logischerwijs meteen wanneer het eerste nummer The Explorer uit de speakers schalt. De duisternis treedt spontaan in en hoewel Ian zijn demonen met lef tegemoet treedt,  voel je de onderhuidse spanning en angst zich meester van je maken. Die beklemmende sfeer wordt overtuigend doorgetrokken in The Hammer and the Nail, waarna de twee reeds genoemde singles zorgen voor een prima voortzetting van het ijzersterke begin.

Waarschijnlijk zijn de meest heftige demonen inmiddels doeltreffend verdreven want hoewel de toonzetting van de nummers donker blijft klinken A Boy and a Man en The Great Escape toch een stuk minder urgent. Met het goed opgebouwde Kissing The Claw en het duistere Drowning In Butter komt de spanning weer langzaam maar zeker terug. At Sea lijkt het meest rustige nummer op het album, maar kent, net als de zee zelf, zowel eb als vloed. Over vloed gesproken, de muzikale vloedgolven verslinden alles en iedereen in het zeer spannend rockende Hidin’, dat een absoluut hoogtepunt van Drawing Daggers genoemd mag worden en ook tot live-favoriet kan uitgroeien.

De laatste twee songs,  het intense The Last Overhaul en het krachtige slotakkoord Healing Bell bevestigen nogmaals de kwaliteit en het talent van Ian Clement, die met Drawing Daggers een mooie nieuwe muzikale stap voorwaarts (of moet ik zeggen zijwaarts?) zet!