Na hun donkere, veelbelovende debuut uit 2006 slaagde het Australische Howling Bells er niet om definitief door te breken. De vanuit Europa opererende band kende bezettingswijzigingen en labelperikelen en bracht twee albums uit die de verwachtingen niet inlosten.

Heartstrings wijst echter op herstel. De plaat staat vol aantrekkelijke, zweverige indiepop die soms aanleunt tegen shoegaze. Paris is de pakkende en logische opener, een melodieuze track die zich snel in je hoofd nestelt. Een atmosferische indiesong die de klok terugzet naar het de jaren rond 1990. De oortjes zijn gespitst.

Hier en daar maakt Howling Bells een vuist: Possessed en Slowburn stampen lekker en vooral laatstgenoemde bouwt op naar mooie shoegaze-erupties. Ook de dynamische, noisy pop van Original Sin mag er zijn. De band lijkt hoorbaar aan zelfvertrouwen te hebben gewonnen de afgelopen tijd. Op Reverie gaat het gas er zelfs op en knalt de band er een paar sfeerrijke waverock-versnellingen uit.

Maar veelal houdt de band het rustiger en dienen zich mooie gitaargolven en ontwapenende zang aan die herinneringen oproepen aan The Sundays en Cocteau Twins. Het sfeervolle, rijke Your Love is een hoogtepunt en het afsluitende Heartstrings is bij vlagen betoverend, vooral dankzij de schilderachtige slotminuut. Het fraaie pianostuk Paper Heart is het zuiverende rustpunt van de plaat.

Ook al is Heartstrings nog geen topalbum, Howling Bells laat in ieder geval horen dat het heilige vuur nog niet gedoofd is. De band zakt nergens door het ijs, alhoewel zangeres Juanita Stein tekstueel niet zo heel veel spannends heeft te bieden. Belangrijker: laat die handvol prikkelende, sfeervolle en bijzondere songs die voorbijkomen een aanknopingspunt zijn voor een volgend album waarop de band zijn definitieve vorm vindt.