Holy Fuck deed in 2005 voor het eerst van zich spreken met hun drukke, elektronisch getinte rock/dance. We zijn inmiddels bij het vierde album van de band uit Toronto aanbeland, een plaat waarvoor Holy Fuck nu eens niet in de eigen schuur opnam maar in een ‘echte’ studio.

Op Congrats lijkt de chaos en de gekte wat meer geconcentreerd maar de band weet nog steeds te verrassen met een dwars album dat allerlei richtingen uitschiet. De muziek is pakkend maar nergens commercieel – scherpe randen te over – met vocalen diep in de mix en tracks die daardoor een instrumentaal karakter hebben. Holy Fuck lijkt te beschikken over een heel arsenaal aan (oude) instrumenten en apparaten en produceert hiermee een lekkere grofkorrelige electro/rock.

Chimes Broken is opzwepende technopop die doet denken aan de Chemical Brothers; een puike opener. De electropunk van Tom Tom is vervolgens beduidend vocaler van karakter en hierna vormt de postpunk/techno-instrumental Shivering een bijzonder smaakvol rustpunt; zonder aan scherpe randjes en opwinding in te boeten laat Holy Fuck de machine even wat langzamer lopen. Ook Neon Dad is relatief mild en zelfs bijna ‘zomers’. Zonder echt te excelleren weet Holy Fuck de aandacht toch aardig vast te houden met hun opvallende, ongrijpbare samensmelting van rock en dance.

Met House Of Glass bouwt de band dub- en new skool breaks-sferen en op het lekker aanzwellende Sabbatics gooien de Canadezen allerlei old school-elementen bij elkaar om zo tot een lekker soort industriële technopop te komen. De akoestische gitaar in het korte, ambienteske Shimmering komt als een smakelijke verrassing. Dat geldt eveneens voor de ska-ritmiek van Acidic.

Zo heeft Holy Fuck een even vreemde als lekkere plaat afgeleverd; een prettig en rommelig album zonder heldere ankerpunten of duidelijk gezicht. Congrats is een opvallend licht verteerbaar brouwsel van techno, big beats, postpunk, rock en industrial dat niet gauw gaat vervelen.