×

Concert

01 juli 2016

Hiatus Kaiyote verbijstert enthousiast Doornroosje

Geschreven door: Frank Gesink

• fotografie door Nausikaä de Blaauw

Label: Sony

Nog heel even tourt het kwartet Hiatus Kaiyote door Europa en vertrekt daarna richting Amerika. Daar spelen ze onder andere een show in het voorprogramma van Erykah Badu, toch niet de minste in de wereld van soul en hiphop. Snel zijn ze van plan om toch weer huiswaarts te keren en even te stoppen met de tour, vertelde de band ons eerder deze week. “Snel” is in dit geval een betrekkelijk begrip dus. Deze woensdagavond hebben we geluk, want de band staat in Doornroosje te Nijmegen. Vorig jaar speelden ze hier ook al, tijdens het Valkhof Festival, waar ze te kampen hadden met ongeduldig publiek en behoorlijk slecht geluid. Het deed geen recht aan de show, die een hardwerkende band liet zien dat ten onder ging aan de verkeerde omstandigheden. Vanavond is er dus de herkansing.

Hiatus Kaiyote

Al snel blijkt dat we ons over het geluid geen zorgen hoeven te maken, dat klinkt uitstekend. Schrikken is het aanvankelijk wel, wanneer het volume van bas en drums zo hoog is dat de invloeden van dub, funk en hiphopbeats de meer subtiele nuances in de muziek lijken te overstemmen. Het is een listig spelletje met dynamiek: hun twee geluidsmensen blijken net zo belangrijk als de band zelf. Even later gaat het volume van de ritmesectie naar beneden en komt er meer lucht voor rustige keyboardpassages en een zwoele r&b zomersfeer. Het is een constant dreigend verassingselement dat aanwezig blijft en niet te voorspellen valt.  Daarbovenop klinkt het totaalgeluid ruimtelijk en driedimensionaal. Dit klinkt zo nu en dan desoriënterend, waardoor het psychedelische aspect van de band nog eens extra versterkt wordt.

Verrassend is wel het woord dat als een rode draad door deze recensie blijft lopen om deze avond te omschrijven. Neem als voorbeeld het prachtig getitelde Shaolin Monk Motherfunk: keyboards en de ontspannen zang van Nia geven het lied een rustige sfeer mee, maar op de achtergrond merk je al dat de springerig tegendraadse ritmesectie het nummer een andere kant in wil duwen. Het voert ons uiteindelijk langs stoere hiphop, zomerse psychedelica en harde dub. Na een lange jam komt de band toch weer terug bij het liedje, om op het eind alsnog volledig te ontsporen.  Ook dat ontsporen is maar schijn.Uit een viertal nieuwe liedjes blijkt ook dat het soms moeilijk te achterhalen is wanneer het ene lied stopt en het ander begint.  Dikwijls is er ruimte voor solo’s, jams en veel improvisatie, maar de enige die de weg kwijt lijkt te zijn is de verbijsterde luisteraar als met name de ritmesectie meerdere tempowisselingen snel achter elkaar inzet. Die jams zijn trouwens niet enkel instrumentaal, want Nia wringt haar stem in allerlei bochten en doet gewoon mee met  deze onvoorspelbare wendingen. Net zo vaak focust haar stem niet op teksten, maar op klanken en zo is het een extra instrument.  Goed voorbeeld hiervan is als ze na het voorstellen van de band haar eigen naam aankondigt en dit vocaal zo bevreemdend laat klinken dat er onmogelijk uit op te maken valt wat ze nu eigenlijk zei.

De toeschouwer in Doornroosje hoort deze avond een band in topvorm, waarbij alles klopt. Het dynamische geluid gaat van fluisterzacht naar knalhard en tempo- en sfeerveranderingen vliegen je om de oren. Noem het een muzikale reis vol verassingen, voerend langs jazz, funk, hiphop, soul, dub, psychedelica en nog veel meer. Nog één keer zal de band in Nederland te zien zijn, tijdens het North Sea Jazz festival. Daarna kun je hun geweldige tweede album afspelen. Dat dit niet dezelfde ervaring is dat is een understatement. Het blijft ietsje achter bij de verrassende live ervaring, maar het is the next best thing….. een goeie troost.