Met zijn band The Walkmen op ‘extreme hiatus’ pakt voorman Leithauser zijn kans en brengt hij met Black Hours zijn eerste solo album uit. Een zeer bijzonder album wat meer dan zijn eerdere werk zijn liefde voor crooners blootlegt.

Gelijk bij de prachtige albumopener 5 AM is duidelijk dat Leithauser met zijn eerste solo album iets anders wilde doen dan wat hij al jarenlang doet met The Walkmen. Hoewel zijn stem onmiskenbaar The Walkmen is, geeft die openingssong en gelijk ook vervolgsong The Silent Orchestra hem de mogelijkheid zijn rijke stemgeluid en zijn liefde voor Frank Sinatra optimaal te laten horen. Eigenlijk geldt wat voor de twee openingssongs geldt voor alles op Black Hours: Alles staat in het teken van de stem van Leithauser. En aangezien Leithauser gezegend is met een heerlijke stem en de songs op Black Hours uitstekend en divers zijn leidt dit tot een voortreffelijk album.

De diversiteit in songs wordt het markante openingsduo aan songs al gelijk duidelijk. Met het daar op aansluitende Alexandra, de lekker uptempo eerste single, nog meer. Het erg fraaie 11 O’Clock Friday Night sluit daar dan weer naadloos op aan. St Mary’s County is dan weer een prachtige pianoballade en Self Pity en Bless Your Heart zijn weer prachtig melodieuze popsongs. Met I Don’t Need Anyone rockt hij ook nog eens lekker uit. Zo voltrekt zich op Black Hours een prachtige combinatie songs die ondanks de diversiteit, waarmee Leithauser stemtechnisch opvallend goed weg weet, toch een fraaie coherentie laten horen.

Leithauser kreeg voor het maken van Black Hours de opvallende medewerking van vrienden als Rostam Batmanglij (Vampire Weekend), Paul Maroon (The Walkmen), Morgan Henderson (Fleet Foxes) en de geweldige Richard Swift en het album toont meer nog dan de albums met The Walkmen zijn klasse met songs die persoonlijk en muzikaal vrij klinken. Of dit album het einde van The Walkmen markeert is vooralsnog onduidelijk of songtitels als I Retired of I Don’t Need Anyone moeten dit aangeven.