The House of Love komt naar Nederland dit jaar. De Britse indierockband maakte zich eind jaren tachtig, begin jaren negentig onsterfelijk met prachtige albums en singles en zinderende optredens. Helaas kon het heilige vuur niet brandend gehouden worden en na 1993 bleef het meer dan tien jaar stil. Net als bijvoorbeeld de Stone Roses had de band echter een onverwoestbare reputatie, zoveel bleek wel uit de ontvangst van de 2007- reissue van het debuutalbum en de bijbehorende optredens. Inmiddels was ook gitarist Terry Bickers, die de band eind 1989 had verlaten, weer terug. Het laatste album van The House of Love verscheen in 2013 en in mei staat de band in Paradiso. Hoogste tijd voor een gesprek met frontman Guy Chadwick.

WiM: In mei doen jullie een paar optredens, waaronder in Paradiso. Dat zagen we even niet aankomen…
Ja, we zijn gevraagd voor een aantal optredens, toevallig allemaal in mei. We hebben er zelf niet achteraan gezeten. We krijgen eigenlijk continu offers om te spelen. Nederland was het eerste land buiten Engeland waar we speelden, we deden toen drie optredens met Echo & The Bunnymen, in 1987. We speelden in Groningen, Utrecht en nog ergens… Het was volgens mij de laatste toer van de Bunnymen voordat ze stopten. Ze zaten er toen aardig doorheen maar speelden toch nog goede gigs, al was het een beetje op de automatische piloot. Maar naar ons waren ze aardig en respectvol. Dat is soms ook weleens anders; dan word je als voorprogramma als stront behandeld. We hadden toen in Nederland een dag over en onze agent bood een optreden in Paradiso aan, met de Triffids. Tja, dat sla je niet af en natuurlijk hadden we het geld ook gewoon nodig.

WiM: Zijn er bands waar je het podium (nog eens) mee zou willen delen? Of ben je daar helemaal niet mee bezig?
In mei spelen we in Engeland met The Wonderstuff. Daar hebben we 25 jaar geleden al een aantal optredens mee gedaan en dat was leuk. Ik herinner me trouwens dat David Bowie ons ooit uitnodigde voor drie heel grote gigs in Milton Keynes. Dat was in 1990, toen hij die Greatest Hits Tour deed. Dat hebben we toen afgeslagen. We hebben hem gedumpt. Achteraf niet zo’n goede zet, haha. Ik denk dat het ook kwam doordat Bowie voor ons niet zo interessant was toentertijd. Hij had toen net die Tin Machine-plaat gemaakt. Een paar geleden vroeg The Jesus & Mary Chain ons maar dat kwam toen net niet goed uit.

WiM: Kun je jezelf als band live nog steeds verbeteren eigenlijk?
Laat ik het zo zeggen: we zouden niet live gaan spelen als we het gevoel hadden dat we niet konden leveren. We zijn erg kritisch naar onszelf en werken hard om nog beter te worden.

WiM: Veel succesvolle alternatieve bands uit jullie tijd leken een vaste cyclus te doorlopen. Ook voor jullie gold: de prille beginjaren waren nog goed, met het succes kwamen de spanningen, chaos en conflicten en pas jaren later kun je er weer van genieten.
Dat somt het wel op ja, ook voor ons. Ik ben op een gegeven moment in de jaren negentig gestopt met het maken van muziek en heb mezelf getraind als timmerman. Ik wilde iets heel anders doen en mijn mindset veranderen. Dat werkte goed en ik heb inmiddels een goedlopend bedrijf. Maar ik kwam er ook achter dat ik niet definitief wilde stoppen met muziek. Je moet jezelf op een prettige plek bevinden om goede songs te schrijven. Het is geen makkelijk kunstje of zo. Het is nu wel wat makkelijker dan vroeger, er zijn meer middelen, er is meer kennis. Dertig jaar geleden was het moeilijker als je in een band zat. Maar ik heb nergens spijt van. Ik ben gelukkig nu, we hebben nog steeds een publiek en maken nieuwe muziek.

WiM: Jullie zaten in het begin bij het label Creation. We kennen de reputatie van Creation, ook uit de film Upside Down. Was het rommelig? Hoe was het om Creation als label te hebben? Raar of juist een verademing?
Ons vertrek bij Creation was een grote fout. Toen we op Creation zaten werden we populair. Ik dacht dat we naar een major (Fontana) moesten gaan om door nóg meer mensen gehoord te worden. Dat was ondoordacht. Ik zat verkeerd. Er was daar minder steun en minder communicatie.

WiM: Internet is een geweldig platform gebleken voor ‘oudere’ bands. Je kunt veel nieuw publiek aanboren.
We zijn de laatste tien jaar populairder dan vroeger. Het is echt de moeite waard geweest om weer actief te worden. Maar we hebben nu allemaal ons eigen leven. Soms zien we elkaar een jaar niet. Er zijn geen conflicten. Alles is nu goed in balans. It’s great fun.

WiM: Wat jullie laatste album betreft, She Paints Words In Red, daar vallen zeker wat songs vanaf te trekken voor het optreden. De opener A Baby Got Back On Its Feet is de geheide single. Maar er staan ook wat andere opvallende songs tussen, het mooie, bijna middeleeuws aandoende, folky Low Black Clouds bijvoorbeeld en PKR, een remake van Purple Killer Rose uit 1991. Waarom namen jullie die song opnieuw op?
Ik vond het altijd een goed nummer maar had altijd het idee dat het origineel niet geweldig klonk. De nieuwe versie heeft een beter ritme maar is eigenlijk nog steeds niet helemaal goed. Ik houd van het idee om nummers opnieuw op te nemen om zo een betere versie tot stand te brengen. Veel grote bands deden dat, inclusief de Beatles en de Stones. Ja, inderdaad, met Shine On hebben we het ook gedaan destijds. Ik was wat teleurgesteld in de tweede versie maar het was heel succesvol. Die song wordt nog steeds gedraaid. Low Black Clouds is een van mijn favoriete songs op de laatste plaat.

WiM: Hebben jullie de setlist voor mei al vastgelegd of zie je dat wel richting het optreden? Zijn er bijvoorbeeld ook nieuwere songs die populair blijken en de setlist kunnen halen?
We gaan vooral songs spelen die de mensen willen horen. Daar zijn we eerlijk in. Maar toen we twee, drie jaar geleden in Engeland toerden, met het laatste album, speelden we de halve plaat en kregen we echt goede reacties. Mensen waren niet verveeld. Het werkte. We speelden lange sets en daar gingen zeker 6, 7, 8 nieuwe songs in. Maar goed, als je een grote back catalogue hebt ontkom je er niet aan dat je oude songs gaat spelen. En eerlijk is eerlijk, als we in Amsterdam spelen zullen niet al te veel mensen bekend zijn met het latere werk… Maar wie weet, doen we nog wel 1 of 2 recente songs. Het is eigenlijk wel saai om alleen oud materiaal te doen.

The House of Love staat op 26 mei in Paradiso. Written in Music zal hier uitgebreid aandacht aan besteden. Het is vooralsnog het enige Europese optreden buiten Groot-Brittannië dit jaar.