×

Recensie

Alternative

17 augustus 2017

Grizzly Bear

Painted Ruins

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: RCA

Painted Ruins Grizzly Bear Alternative 3.5 Grizzly Bear – Painted Ruins Written in Music https://writteninmusic.com

Met Painted Ruins brengt Grizzly Bear de opvolger van het succesvolle Shields (2012) dat de doorbraak van de kleinschaligere underground naar een veel groter publiek betekende. Niet alleen volgt er een nieuw album, er komt ook een uitgebreide tournee door de States en Europa aan.

De verwachtingen liggen erg hoog, maar het uit Brooklyn afkomstige kwartet blijft er opvallend koel en rustig onder. De roots van de band liggen deels bij de huisvlijt van Edward Droste, die je op Horn Of Plenty kon horen. Droste vond wat gelijkgestemde zielen zoals drummer Chris Bear, bassist en multi-instrumentalist Chris Taylor en Daniel Rossen en als band leverde de groep de ene albumparel (Yellow House,Veckatimest) na de andere, tot Shields.

Painted Ruins, het eerste Grizzly Bear album in vijf jaar tijd, is hun eerste op een major label, daar zit natuurlijk wel wat verschil. De groep, die ooit een online lek van hun album Veckatimest publiekelijk aankloeg, stelt nu dat zijn nieuwe boreling het best integraal beluisterd kan worden. Gek genoeg levert dat een best ongemakkelijke en niet zo comfortabele situatie op: daar zit je dan, naar een online stream te luisteren van een band die niet alleen groot geworden is door allerhande muziekblogs, maar waar door de major in kwestie best veel geld in gestoken werd om van dit nieuwe album een succes te maken.

Maar goed. Diezelfde ongemakkelijkheid moeten de bandleden soms ook ervaren hebben toen ze bijna twee jaar aan dit nieuwe werkstuk werkten met de intentie om al het voorgaande werk, inclusief Veckatimest en Shields te overtreffen. Er zijn vast wel wat ideetjes gesneuveld in dat ruim twee jaar durend schrijfproces, al komt de groep op het door Chris Taylor geproduceerde en deels in zijn eigen Terrible studio opgenomen Painted Ruins naar voren als een hechte eenheid vol overtuiging dat dit in hun lange carrière hun allerbéste werk is.

Zover zouden we op basis van een eerste beluistering niet gaan. Wél valt op Grizzly Bear als vanouds een erg moderne en hedendaagse sound herbergt. Het blijft ‘freak folk’, maar dan met een update anno 2017. De poppy, catchy aanstekelijkheid is ook gebleven, net als de meesterlijke gelaagdheid en de vele vondstjes die ze in hun songs steken.

En waar we eigenlijk het meest verheugd over zijn is de avontuurlijkheid van de groep. Ze namen ruimschoots de tijd om de allerbeste versie van Grizzly Bear te configureren. En dat loont, want met een korte, strakke opener als Wasted Acres wordt meteen duidelijk dat ze in optima forma aantreden: van barokke vocal tot een door luie, lome hiphop beïnvloed ritme, in het unieke universum van Grizzly Bear kan het. Al snel maakt de groep vaart, met de aanstekelijke single Mourning Sound waarin zowaar de geest van wijlen Ian Curtis (Joy Division) dwaalt. Wat impliceert dat ook bands als Editors (en in mindere mate The National) niet zo gek veraf zitten: “we woke with the mourning sound / it’s the sound of distant shots and passing trucks”.

Four Cypresses baseert zich op een eenvoudige elektronische puls, een kaal ritme en percussie , maar als de bas erbij komt zitten we in donker en troebel water. Ideaal als backdrop voor de dromerige vocals van Droste en band. Gaandeweg voel je snel hoe de band er diepte en venijn in weet te leggen. “It’s chaos, but it works”, zo luidt het.

Three Rings is uitgelezen materiaal voor de grote zalen en festivals en bevat wat donkere, melodische echo’s van pakweg The XX. Losing All Sense moet het dan weer hebben van sixtiesvibe, (psychedelische) funk en de aanstekelijke feelgoodrock van Queens Of The Stone Age. Alsof de groep zichzelf wilde bewijzen ook dat aan te kunnen. Ook weer zo’n song die ondanks zijn weerhaakjes (“Could I ask you not to cut into me/Dividing all of my body for me?”) zo op de radio kan. Het erna volgende Aquarian is dan weer erg euforisch qua toonzetting, terwijl het stapvoetse ritme en de bombast van Cut-Out ook wel iets heeft.

Thematisch werd Painted Ruins deels beïnvloed door de break-up van Ed Droste, alsof hij na Shields (over façades) wilde duidelijk maken dat het ok is om je kwetsbaar op te stellen. En net daar schuilt de moeilijkheid van dit album: deel van de aantrekkelijkheid zit in het contrast tussen de soms barokke, soms naar Beach Boysachtige harmonieën en meerstemmigheid verwijzende vocals en de soms in de teksten schuilende donkerte en escapisme, zoals in het sombere, door synths ondersteunde Glass Hillside.

Naar het einde toe valt de groep klankgewijs wat in herhaling (Neighbors) en vallen de echo’s steeds duidelijker op (het naar Talk Talk en Radiohead neigende Systole met lead vocals van multi-instrumentalist Taylor). Rest nog de langzaam uitdovende afsluiter Sky Took Hold dat de boeken helemaal toe doet.

Painted Ruins is zeker niet het beste Grizzly Bear album, niet het definitieve meesterwerk dat ze in zich hebben, maar vormt wel een geslaagd en gevarieerd experiment waarmee ze opnieuw de zalen gaan kunnen vullen. “It’s chaos, but it works”.



  1. Wasted Acres
  2. Mourning Sound
  3. Four Cypresses
  4. Three Rings
  5. Losing All Sense
  6. Aquarian
  7. Cut-Out
  8. Glass Hillside
  9. Neighbors
  10. Systole
  11. Sky Took Hold