Greys maakt met Age Hasn’t Spoiled You een kamikazesprong zonder parachute. De overstuurde explosie van A-440 zet je gelijk al op het verkeerde spoor. Waar hebben we hier in hemelsnaam mee te maken? Deze uit Toronto afkomstige rockers zoeken met gestrekt been hard de confrontatie op. Al piepend leggen ze de gehoorgang aan nagalmende herrie bloot, om vervolgens in het trage tegen de Nu-Metal nieuwe stijl aanleunende laaggestemde basklanken van Arc Light over te schakelen. Ondanks het motorolievette industriële geluid slaan ze heerlijk log om zich heen. Dat hun muzikale catalogus verder reikt dan minder toegankelijke metal is al direct hoorbaar. Het potige, druggy,groovende Constant Pose funkt net een tikkeltje meer. Op het moment dat je de band netjes tussen zompige, Amerikaanse metal bands indeelt, distantiëren ze zich met These Things Happen hiervan door via big beat aansluiting bij harmonieuze meerstemmige Britpop te vinden.

Ego trippend hoor je vervolgens waartoe ze verder nog allemaal in staat zijn. Zit je als luisteraar nog beklemmend gevangen in de psychedelica, dan heeft Greys alweer een flinke stap voorwaarts gemaakt. Dit is als schaken met voorkennis. Onnavolgbaar spelen ze een spelletje op het zintuigelijke gehoorvermogen uit. Met vooruitziende blik bedriegen ze de waarneming. In het slagtreffende drumwerk van Kill Appeal voeren ze zonder aarzeling het hoge tempo van het aantal beats per minute gehalte op. Deze postpunk benadering remmen ze relaxed af met dromerige gitaarpassages af, om vervolgens helemaal los te gaan. Met het toegankelijke poppy dreampop van Western Guilt lassen ze een verdiende rustpauze in.

Dat dit nodig is blijkt wel uit het ontladende Aphantasia wat een vanzelfsprekende omschakeling tussen dansbare new wave, meer gewelddadige noise, triphop en hoge vocalen is. Een overdosering aan lome Madchester arrogantie verwoord in pretentieuze zang maakt van Tangerine weer een nieuw hoofdstuk op deze lastige, maar meesterlijke plaat. Met de nodige expressie gaan ze met stevige gitaaruithalen in Burning Chrome van start. De minimalistische coldwave van Shelley Duvall in 3 Women gaat met drammerige precisie in vervreemdende exotische Oosterse new wave over. Na zoveel verrassende wendingen valt Static Beach wat tegen. Dit drijfzandlied zakt steeds dieper weg. Toereikende drumsticks reddingsboeien trekken het niet tot een waardige afsluiter naar boven. Neemt niet weg dat dit soort eigenzinnige bands de muziekwereld aangenaam verrijken.