×

Concert

10 maart 2018

GoGo Penguin: geweldenaars in Paradiso

Geschreven door: Edwin Hofman

• fotografie door Nausikaä de Blaauw

Label: Blue Note

Het is mooi om te zien dat GoGo Penguin binnen enkele jaren een groot en vooral breed publiek voor zich heeft weten te winnen. De ‘hard-hitting jazz meets electronica’ van Chris Illingworth, Nick Blacka en Rob Turner is inmiddels niet meer alleen op jazzpodia te bewonderen, ook zalen als Paradiso vormen een decor voor GoGo Penguin. En dat is niet alles; het drietal trekt de hoofdstedelijk poptempel op 9 maart ook nog eens vol.

GoGo Penguin

De avond wordt afgetrapt door nieuwkomer Oscar Jerome. Niet alleen een jonge muzikant met een lekker loom naar hiphop neigende zangstem maar tevens met een gigantisch talent voor gitaarspelen. Hij speelt (helaas) maar 5 songs van zijn twee tot nu toe verschenen EP’s maar die komen wel prachtig binnen. Wat een songs zijn Where Are Your Branches (Where Is Your Fruit?) , Subdued, Give Back What You Stole From Me en Smile on a Screen dan ook. En wat een fraaie cover speelt hij terloops nog even van Bankie Banx’ Pour It All Out.

Het talent van Jerome komt al helemaal door als hij zijn gitaarpartijen looped en daarover soleert. Wat een heerlijk los door rhythm & blues en soul doordrenkt jazzspel laat hij daarbij horen. Hij voelt zich goed op het podium en dat blijkt al helemaal als hij bij set-afsluiter Smile On A Screen even lekker los op de gitaar gaat. Het ondertussen flink volstromende publiek reageert enthousiast. Ster in wording deze Oscar Jerome. Zou me niets verbazen als hij binnen twee jaar zelf als hoofd act op het grote Paradiso podium staat.

Oscar Jerome

Geruggensteund door een ijzersterke reeks albums, waarbij het recent uitgekomen A Humdrum Star wederom een voltreffer bleek, moet het vanavond een bijzondere avond kunnen worden voor GoGo Penguin. De band opent in het donker met de spaarzame, effectieve pianopartij waarmee de nieuwe plaat opent. Nieuwe tracks als Raven, met die prangende piano versus die lekker jagende ritmetandem en Transient State, dat zo lekker met die droge hi-hat opent, komen heerlijk binnen. Het geluid is goed, het publiek zit er direct goed in en de bandleden ontspannen. ‘We have power!’, grapt Blacka, verwijzend naar de grote stroomstoring in Amsterdam, eerder die dag.

Hoewel de band ook vanavond weer flink intens klinkt, blijft de muziek voor alles smaakvol en stijlvol. Dat is knap. En met het ingetogen A Hundred Moons, gekleurd door subtiele, tribaal aandoende percussie en memorabele, indringende basklanken, laat GoGo Penguin al vroeg in de set horen ook met rustiger werk te overtuigen en het publiek bij zich te kunnen houden. Als Blacka de strijkstok ter hand neemt, als Illingworth direct op de pianosnaren speelt of anderszins met verrassende klankkleuren komt, realiseer je je dat dít net die subtiele elementen zijn die de toch al geweldige muziek van extra emotie en nieuwe perspectieven voorzien.

Nick Blacka | GoGo Penguin

Voor Strid, een hoogtepunt in de discografie van de band, is maar één woord: wicked. Blacka opent met een brute baspartij en werkt met het altijd weer supergedetailleerde, gedreven drumwerk van Turner naar een climax. Vanuit de spannende, holle break – het publiek kijkt ademloos toe – bouwt de band weer op, aangedreven door de hoekige pianoklanken van Illingworth. Het is niet de enige keer dat de band het publiek verbluft. Als de band op stoom is en de stroboscopen er even bijkomen dan wordt keihard duidelijk dat je met intelligente crossovermuziek ook in een heftige, opzwepende trance kunt belanden. Het samenspel, met soms messcherpe stop-start-momenten, is sowieso indrukwekkend.

Het lekkere losse, lichtvoetig stuiterende en mooi opbouwende Reactor is ook live heerlijk en de single Bardo, met dat opvallende ‘housey’ intro, blijkt ook weer een intelligent opgebouwd luisteravontuur. Natuurlijk domineert A Humdrum Star maar er is meer: het spelen van Ocean In A Drop, dat alleen terug is te vinden op de live ep Abbey Road is een goed idee. Het robuuste Protest (van Man Made Object) vormt aan het einde van de set een knaller van jewelste. En dat fraaie album V2.0 mag natuurlijk niet ontbreken. De band speelt To Drown In You en in de toegift – niet verrassend, wél altijd lekker – het ‘poppy’ Hopopono.

Met een geweldige set, indrukwekkend goed uitgevoerd en een zaal die zich overgaf kun je niet anders dan concluderen dat het de ‘entree’ van GoGo Penguin in Paradiso een van de allerbeste concerten van 2018 opleverde. Zoveel is nu al duidelijk.

Tekst Oscar Jerome: Dick Hovenga