×

Recensie

Alternative

05 juli 2018

God Is An Astronaut

Epitaph

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Napalm Records

Epitaph God Is An Astronaut Alternative 3.5 God Is An Astronaut – Epitaph Written in Music https://writteninmusic.com

De Ierse band God Is An Astronaut flikt ‘t ‘m weer met Epitaph, hun inmiddels achtste album. Een best zware plaat, zeker als je weet dat de centrale thema’s leven en dood zijn. Ook nu weer houdt de groep het op een mix van sferische post-rockinstrumentals met her en der lichte invloeden uit de ambient- en metalscene.

Epitaph is een op muziek gezet verwerkingsproces. Net doordat de groep zich bedient van de oude, getrouwe sound valt eigenlijk op dat ze zich niet al te veel aantrekken van de buitenwereld. Ze doen waar ze zin in hebben en daar is God Is An Astronaut, de thuisbasis van broers Kinsella, nu eenmaal een prima vehikel voor. Het zevenjarige neefje van de broers overleed, wat hen beiden zo aangreep dat er maar één middel voorhanden was om het onheil te bestrijden, namelijk de muziek.

Zodoende is Epitaph een doekje voor het bloeden. Trauma, hopeloosheid, lijden, dood, verlies, de omgang met allerhande donkere gedachten,.. het is allemaal terug te vinden in het handvol composities dat hier gepresenteerd wordt. Productiegewijs gingen de Ieren deze keer voor een donkere, maar vooral ruwere, onafgewerkte sound. Naast de bezorgdheid rond klank was er ook die rond beeld. Zo liet de groep een video opnemen voor het titelnummer Epitaph, maar die bleek niet aan de verwachtingen te voldoen. Waarna de broers het heft dan maar in eigen handen namen. Het resultaat daarvan kan je hier vinden.

Het album opent sterk met Epitaph, maar blijft grotendeels eenzelfde, erg sfeervolle sound aanhouden. Wat dat betreft dus geen grote veranderingen. Alleen betekent dat ook dat enige progressie of vooruitgang vrijwel volledig afwezig tekent. Al trachten de Ieren van God Is An Astronaut dat wat op te vangen door te spelen met dynamiek, van zware, luidruchtige, naar de alles verpletterende zielsdrift van Amen Ra geurende passages tot minimale ingetogenheid die eerder aan Max Richter dan aan een postrockband doet denken. Het illustreert goed hoe deze koppige band niet aan toegevingen doet en vooral de muziek vooral voor zichzelf laat spreken.

Dat maakt van Epitaph bij uitstek een fijn album waarin het heerlijk verdwalen is en waaraan je je kan blijven laven, ook al vind je met gemak sporen terug van andere postrockbands (Mogwai, GY!BE, Mono,..). Prima artwork ook van de hand van Fursy Teyssier (check zijn werk maar eens op www.lesdiscrets.com). Die vormt een unieke selling point, al mag de erbij horende dromerige, instrumentale muziek, met knappe stukken als Medea en Komorobi – er zeer zeker zijn.



  1. Epitaph
  2. Mortal Coil
  3. Winter Dusk / Awakening
  4. Seance Room
  5. Komorebi
  6. Medea
  7. Oisín