Het Zomerparkfeest 2016 in Venlo is onder een stralende zon donderdag 25 augustus begonnen en beleeft dit jaar zijn veertigste editie. Voor de organisatie is dat een  aanleiding om te openen met een rondje ‘Local Heroes’, met Venlose acts die in het verleden al op Zomerparkfeest stonden en Arno Adams uit Belfeld, bekend van de documentaire ‘Belfeld Blues’.

[tekst: Ron Loontjens, bewerkt door: Wouter Schenk]

Van iedere dag worden voor deze reportage enkele experimentele highlights uitgelicht.

Op donderdag onder andere op het programma Pat Thomas, heerlijke afrosoul, het imponerende duo Storksky en de jonge talenten en hiphoppers van The Soup. Als topper voor de eerste festivaldag sloeg de Nederlandse topact De Staat in als een bom. Voor veel mensen het absolute hoogtepunt. De Staat is gewoon een geweldige band geworden. Zompig, ouderwets en toch helemaal hedendaags. Want De Staat heeft langzaam een compleet uniek, op zichzelf staande sound ontwikkeld. Werkelijk álles klopt en het live geluid is zwaar vet én er is de alleskunner Torre Florim. Hij bespeelt het publiek als een bezeten volksmenner. Momenteel bij uitstek Nederland’s beste band.

En dan is er op donderdagavond nog cult held Mambo Kurt. Niet dat het een groots muzikant is. Deze Duitse cult held en afgestudeerd chirurg, trouwens ontdekt door Clawfinger, staat alleen op het podium met een afgeleefd hammondorgel en een simpel lichtornament. Covers op een Hammondorgel, niets meer en niets minder. En zo worden Van Halen’s Jump, Europe’s The Final Countdown en Depeche Mode’s Just Can’t Get Enough, met als klap op de vuurpijl Dromen Zijn Bedrog in beroerd Nederlands vertolkt. En ook nog Killing In The Name Of van Rage Against The Machine komt voorbij. Vooral het surrealistisch tintje dat hij er zelf aan geeft met zijn Duits-Engelse tongval maakt zijn optredens keer op keer legendarisch. Cult tot in de poriën.

Highlight van de vrijdag was Jambinai. Deze Zuid Koreaanse band biedt een avontuurlijke mix van postrock, noisy jazz, dromerige ambient, elektro en metal. Jambinai combineerde een gangbaar rock-instrumentarium met een flinke lading effecten, elektronica en traditionele Koreaanse instrumenten als de piri (een rietblaasinstrument als de oboe), de haegeum (een twee-snarige viool) en de geomungo (een soort uit de kluiten gewassen langwerpige citar).

Jambinai verpakt haar bezwerende, sfeervolle en experimentele klanken in pakkende melodielijnen en soepel groovende ritmes, waarbij de traditionele instrumenten voor een aangenaam vervreemdend randje zorgen. Dan is het niet zo dat de akoestische instrumenten alleen mooi en soft klinken. Bij de geomungo komt er gewoon even een beukfactor van jewelste bij en worden de meer metal-geënte nummers van extra stuwkracht voorzien. Het is de kracht van Jambinai, de variatie van stillere, atmosferische soundscapes, sporadische hoogzwevende vrouwelijke vocalen en ronduit beukende, naar grindcore neigende metal-stukken.

Opvallend dat het losschieten van een snaar van de geomungo niet eens tot paniek leidde. Gewoon doorgaan en nadien een korte pauze inlassen. Genieten met een grote G als de vijf bandleden eerst helemaal geconcentreerd en rustig achter de instrumenten zitten en dan ineens wild gaan headbangen als het helemaal los gaat.

Afsluiter op het vriendenpodium waren The Brahms. Dit kwartet is enige tijd geleden doorgebroken en zijn niet meer bij 3FM weg te slaan sinds ze zijn gebombardeerd tot Serious Talent.

Britpoprock  tot in de puntjes verzorgd. Het talrijk opgekomen publiek, vooral bestaande uit jongere meisjes, wordt direct ingepakt met vrolijke deuntjes en opgewekte gitaren. De groep betrekt het publiek direct actief bij de show: handjes klappen, meezingen en zwaaien, alles hoort er bij. Wanneer “Homerun“ weerklinkt, stijgt het aanstekelijkheidsniveau de volle 100%. Het publiek bij het vriendenpodium blijft ondertussen springen door deze dansbare muziek. “Golden“ is dan ook  perfecte afsluiter die het publiek.

De verwachtingen van Jeff Mills en het Zuid-Nederlands Symfonieorkest waren te hoog gespannen. Er was helaas geen touw aan vast te knopen. Voor dit festival was dit veel te abstract. Zeker voor het hoofdpodium. Experimentele muziek is alleen maar toe te juichen, maar voor het grote publiek ging dit veel te ver. De centrale persoon op het podium, de dirigent, had geen affiniteit met het publiek en stond constant met de rug naar het publiek. Over de rol van de techno-DJ maar te zwijgen. Miskleun. Helaas.

De nieuwe Venlo – Tilburg – Middelburgse surfabilly formatie gooide op zaterdag hoge ogen op het Vriendenpodium. Een mix van Link Wray en Dick Dale met de soundtrack van Pulp Fiction en rockabilly zorge voor veel gedans voor het podium. Goed op elkaar ingespeeld, waarbij leadgitarist en zanger Arny Raedts op het laatst met gitaar het publiek in duikt. Yeaaah dude! Super.

Wat hebben The Gang of Four en Zomerparkfeesten gemeen. Ze zijn beide opgericht in 1977. Het grote verschil met de comeback van tien jaar geleden is dat alleen gitarist Andy Gill nog over is van de originele bezetting. Hij speelt nu met drie jonkies, waaronder poseur John Terry, die meer wegheeft van een jonge Ian McCulloch, die zijn zoon had kunnen zijn. In de grote tent blijkt dat Gill de band nog altijd voor een groot deel moet dragen.

Dat de muzikale erfenis van  Gang of Four tot op vandaag doorijlt moge duidelijk zijn. Van R.E.M. tot Franz Ferdinand en de Editors. Alle zeggen te zijn beïnvloed door de band uit Leeds die als een van de eerste een stevige funkgroove toevoegde aan de ongepolijste punkklanken. Het merendeels veertigpluspubliek komt uiteraard voor ouwe krakers als Damaged Goods en Not Great Men.  Tergend hard en in een langzaam tempo met een opzwepende baslijn.

Ondanks de jonge aanwas blijft Andy Gill de constante factor die het optreden toch opwindend maakt. Zelfs na ruim 35 jaar zorgt zijn uniek klinkende gitaarspel nog steeds voor opwinding zeker wanneer hij al spelend stoïcijns en het publiek in kijkt. Messcherp, vuig en gortdroog klinkend en alsof het hem geen enkele moeite kost, stuurt hij zijn venijnige sound bij  At Home He’s a Tourist, de tent in. Daarbij valt de zang van poseur en dramaqueen John Sterry op zijn plek. Ondanks dat Sterry er ook in de overige nummers zoals in een stuwend en afsluitend To Hell with Poverty! mee wegkomt, overschreeuwt hij zichzelf te vaak en ontbreekt het charisma dat de originele zanger John King wel heeft. Desalniettemin pompte Gang Of Four een enorme lading jaren-80 sound de zaal in. Een meer dan prettige afwisseling in het hiphop en dancegeweld van het Zomerparkfeest.

KiKagaku Moyo. Deze psychedelische band uit Japan heeft goed geluisterd naar The Beach Boys, The Doors maar bovenal naar het oude werk van Pink Floyd. Psychedelica gecombineerd met ambient.

Drummer Go Kurosawa begint met gezongen zachte geïmproviseerde zanglijnen waarna de spacereis begint. De muziek van Kikagaku Moyo klinkt als het resultaat van een succesvolle jam in de oefenruimte jam met je vrienden. Veel terugkerende riffs gespeeld door frontman Tomo Katsurada met zwaar vervormde gitaar solo’s, en geharmoniseerde vocale haken. De band krijgt veel aandacht vanwege hun gebruik van de sitar, gespeeld door Ryu Kurosawa. Het instrument voegt een klassiek Indisch psychedelisch effect toe. De hele trip blijft uren in je hoofd. Het rook zelfs naar hippie. Aanrader om deze band nogmaals te aanschouwen.

Föllakzoid. Monotone, droneachtige psychedelica die geïnspireerd is door krautrock uit het West-Duitsland van de jaren zestig. Er is even tijd nodig voordat het publiek door heeft wat het bijzondere is van Föllakzoid’s klanken. Rook, paars en stroboscooplicht zorgen daarvoor, ook de mysterieuze uitstraling van de bandleden telt mee. Toch draait het om de muziek, en die levert een aangename psychedelische ervaring.

In het harde maar heldere geluid wint de gitaar het van weidse loops en effecten. Ditmaal zonder  knoppendraaier Alfredo Thiermann. Gitarist Garcia-Huidobro verzorgt ditmaal zelf de loops en geluidseffecten die aanschurken tegen darkwave.

De monotone vocalen van de bassist zijn een extra instrument, die tevens in dienst staan van het gitaarspectrum van García-Huidobro. Een spectrum dat bestaat uit een palet van postrock, wave en een beetje noise.

Na drie nummers, circa 45minuten, verlaat de groep het podium. De toegift van bijna twintig minuten vergoedt alles. Het superbe Trees heeft dwingende ritmes, met de meest schimmige vocalen en dreigende maar ingehouden repetitieve gitaarlijnen. Maar bovenal zeer dwingend dansbaar. Föllakzoid flirt dan met zowel dance voor grote mensen als met krautrock. Van nummer tot nummer, laag voor laag, van trip tot trip. Stilstaan is onmogelijk. Na een meer dan 60 minuten durende trip to the moon volgt de harde landing. Verdwaast zoekt men de uitgang. Wat is hier gebeurd?

Zomerparkfeest 2016 gaat de geschiedenis in als een zeer warme editie met de ontruiming op zaterdagavond wegens het noodweer die het landelijk nieuws haalt. Niet alleen dat, maar ook met enkele alternatieve en experimentele hoogtepunten.