Al tien jaar maakt de in Clermont-Ferrand wonende Fransman met Spaanse roots Olivier Perez muziek met hart en ziel. Als Garciaphone gaat hij soms solo te werk en soms als band. Zo viel op voorganger Constancia een zeer rafelig rockbandgeluid te bespeuren dat nog wel eens graag uit de bocht vloog.  Mede veroorzaakt door veranderingen in de wereld alsmede de muziekindustrie werd Perez zijn stemming er lange tijd niet beter op. Dat moest een rauw en giftig album opleveren.

Wat we krijgen met Dreameater is eerder teleurstelling, pijn, verdriet en bergen onbegrip. Onbegrip voor de wereld, het verdwijnen van (zijn) ambitie en dromen die zelfs in slaap niet meer mooi lijken. “oh dreamless world, don’t you get dizzy from beating the drum”, horen we in Oh Sleepless World. Echt tastbaar en concreet worden deze gevoelens zelden. “Who put all that sadness in you?”, zo luidt de vraag dan ook in Every Song of Sorrow is New.
Toch is er berusting te voelen. Berusting die bij de luisteraar overslaat als een album met de instelling van “ik blijf vandaag lekker in mijn pyjama zitten met ene kop warme chocolademelk, of waarom ook geen glühwein, verdomme. De grote, boze buienwereld kan me wat vandaag. Het is koud, het is nat en waarom zou ik verdomme naar de supermarkt moeten voor dat ene ingrediënt dat ik eigenlijk morgen pas nodig heb” . Toch, op die manier voelt het eerder als iets vertrouwds, huiselijk en warm in plaats van dat je er echt depressief van raakt.

Hoewel de instrumentatie wordt gekenmerkt door minimalisme horen we ook op dat vlak genoeg spannende dingen. Het meest bezwerend klinkt het als de tekst helemaal wegvalt en er ruimte komt voor langgerektere instrumentale passages. Zoals goed te horen valt op Heirmet waar verschillende piano en orgelachtige klanken over elkaar heen buitelen.  Of in afsluiter Dusk, waar donkere drones het pianospel versterken en een laag subtiele ruis het lied langzaam opslurpt. Een bijzondere vermelding verdient de zalvende stem van achtergrondzangeres Julie Lopez die enkele tracks voorziet van een extra dosis geruststelling, als tegenwicht voor de droevere Perez.

Zo is Dreameater een album geworden van droefenis, teleurstelling, maar ook berusting en warmte. Wellicht een vreemde tegenstelling die je pas echt snapt als je ervoor gaat ziten…in je pyama, haar ongekamd en de warme glühweindampen in je neus.

Dreameater is hier te koop.