Front Line Assembly heeft een sterk in your face karakter. Niet afwachten, maar direct in militaire precisie toeslaan. Doel bereikt, mission complete. Zo ook weer in Eye On You. Nog meer dan voorheen hebben Eurodisco invloeden zich als een bondgenoot in het industriële kamp binnengedrongen. Samen met de strijdlustige Electric Body Music bestrijden ze strategisch weer een muzikaal slagveld. Met Robert Görl van Deutsch Amerikanische Freundschaft als geslaagd gezagvoerder. Wat zijn de Canadese elektrorockers Bill Leeb en Michael Balch blij met de bijdrage van deze pionier.

Zijn moedertaal krijgt op Wake Up the Coma in de Falco cover van Rock Me Amadeus een eebetoon, al blijkt dat een pijnlijke misstap. Muzikaal komen ze er nog prima mee weg, en in Canada zal het gebrekkige Duits niet eens zo erg opvallen. Maar met een klein beetje achtergrond, is het niet beheersen daarvan, vooral in het refrein, een vervelende constatering. Had dan gastvocalist Jimmy Urine de opener laten verzorgen en Robert Görl deze eighties klassieker. Oneerbiedig gezegd, slaan ze de plank nu zelfs zo erg mis dat het als een Milli Vanilli bewerking van deze track klinkt. Je kan voor kiezen om deze fout brutaal te negeren, en de aandacht op de overige tracks te richten. Bij een zichzelf serieus nemende act die dweept met zo’n Oktoberfest wanproduct, moet je hierbij wel je conclusies stellen.

Laten we verder bij de overige gastmuzikanten stilstaan, want daar zitten nog wel interessante keuzes tussen. Paradise Lost frontman Nick Holmes is bekend met deze industriële sound. Dat bewijst hij op de meer toegankelijke One Second en Host platen, al zijn de fans dolgelukkig dat ze alweer snel naar de donkere metal gothic sound teruggrijpen.
Ook hier heerst wat teleurstelling. Ondanks dat de aanpak hem prima ligt, mist zijn stem het krachtige geluid, en wordt deze ver naar de achtergrond gedrukt. Nee, de titeltrack Wake Up The Coma is niet bepaald het visitekaartje van de plaat. Dan blijft Chris Connelly, een van de drijvende krachten van Ministry tijdens hun The Land of Rape and Honey, The Mind Is a Terrible Thing to Taste en Psalm 69: The Way to Succeed & the Way to Suck Eggs doorbraakperiode over. Natuurlijk niet met stadscowboy en bourgondisch ambassadeur van de zelfkant Al Jourgensen te vergelijken, maar wel een trotse binnengehaalde naam. De Spitting Wind dreiging is mooi, maar de gezapige Bowieaanse zang maakt hier geen indruk. Kortom van de gastmuzikanten houdt alleen Robert Görl zich ruim voldoende staande.

Hoe valt Wake Up The Coma verder in de smaak? Arbeit is een heerlijke elektrostamper, waar ze de Duitse dictionaire wel op de juiste manier benutten, al zijn dat dan ook maar een paar woorden. De zang is niet dominant aanwezig, Front Line Assembly stelt zich met een minder afstraffende stereotype sound niet zo hard en confronterend als collega’s op. Ze zoeken de ruimte in de gangbare melodiedeuntjes. Het komt hierdoor wel minder geloofwaardig, bijna als een doordachte klucht over. Grimmige noise werpt een donkere deken over het sterke Tilt heen. De vocalen openbaren zich in een diepe onheilspellende duisternis. Mooie gelaagde overgangen, en treffender dan de met gastvocalisten ondersteunende nummers.

De stuurloze lompe Hateful bulldozer gaat recht door alle songstructuren heen, en laat zich niet door invloeden van buitenafvan de wijs brengen. Zo moet deze eigenzinnige band oorspronkelijk klinken. Muzikaal gezien is Proximity een knieval voor de Europese jaren negentig. Zeker niet slecht, al blijft het vreemd dat Front Line Assembly als een van de eersten in de Electric Body Music golf duiken, en vervolgens vrijwel genegeerd worden. Een gevalletje van voor de finish door volgelingen ingehaald worden, en dan alsnog een eindsprint inzetten. De sterke basis breekt tot lijmloze brokstukken af. Het meer experimentele dansbare Living a Lie is kaal geript en in een remix hergeproduceerd. De meerwaarde van de maxi singles, die de betere synth acts in de jaren tachtig uitbrengen. Deze werkwijze staat hier ook centraal.

Mesmerized roept een smerig onderbuik gevoel op en verspreidt zich als brijerige diarree met bedorven ziektekiemen vanuit de luidsprekers. Langzaam slopend met een verticale flatline als mechanische horizon. Vanuit het ontstaande niks komt dan tragisch de new born antigod in het bedrieglijke opslokkende Negative Territory op bezoek. Zo komen de tracks wel als oorverdovende motorslagen binnen. Zelfs het onbezonnen melodieuze tussenstuk doet hier geen afbreuk aan. Het ambiente Structures sluit het geslaagde drieluik met heerlijke stugge statische coldwave af. Hiermee distantieert de industriële groepering zich van de rest van de plaat, en scoren ze nog een ruime voldoende. Ze hebben het nog steeds in zich, maar beperken zich helaas maar tot een paar aangename uitschieters.