×

Recensie

Alternative

02 mei 2019

Frank Carter & The Rattlesnakes

End Of Suffering

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: International Death Cult

End Of Suffering Frank Carter The Rattlesnakes Alternative 3.5 Frank Carter & The Rattlesnakes – End of Suffering Written in Music https://writteninmusic.com

De Britse Frank Carter distantieert zich muzikaal steeds sterker van zijn hardcore punk verleden. De voormalige Gallows frontman houdt zich ondanks zijn kleine gestalte en vrijwel volledige getatoeëerde lijf prima staande met dit toegankelijkere geluid. De powerrock van het exploderende Supervillain en het snelle punk rockende Heartbreaker heeft zelfs raakvlakken met Manic Street Preachers, uit de tijd dat die nog in hun provocerende slogans en idealen geloven. In het sterk door de postgrunge beïnvloedde titelstuk End of Suffering is er zelfs ruimte voor sfeervolle toetsenbegeleiding. Samen met zijn begeleidingsband The Rattlesnakes zet hij de op voorgangers Blossom en Modern Ruin ingezette lijn voort. Dat hij nog steeds zijn stembanden met een buitensporig volume smeert laat hij minder vaak horen, verleerd is hij het zeker niet.

Netjes houdt hij zichzelf bij Why a Butterfly Can’t Love a Spider in, zelfs als de gitaren de geluidsmuren trotseren blijft hij gecontroleerd achter. De fans van voorheen zijn al lang afgehaakt, tenzij ze de status van burgerlijke volwassenwording behaald hebben. Met het afspelen van End of Suffering veroorzaak je geen burenruzie. Tyrant Lizard King is wel een stuk zwaarder maar of Tom Morello van Rage Against The Machine hier zoveel aan toe voegt , betwijfel ik. Als vaste gastgitarist bij Bruce Springsteens E Street Band zijn de scherpe kantjes er ondertussen wel afgeslepen. Op het einde mag hij de effectenpedalen flink indrukken, maar dit zal live niet zo’n aardbeving als op Pinkpop 1994 veroorzaken. Met Crowbar willen ze vriendjes met een band als Muse worden, al ontbreken hier gelukkig wel de hoge uithalen. Nog toegankelijker zetten ze een stap richting het grote publiek met het soulvolle Love Games.

De tienerproblematiek in het tekstueel erg zwakke Anxiety gaat niet verder dan puistendepressies, welke je het beste met Clearasil kan bestrijden. Heel herkenbaar voor emo pubers die zoekende zijn naar hun eigen ik. Angel Wings komt schrikbarend dicht bij Linkin Park in de buurt. Qua uiterlijk, lengte, schreeuwvermogen en tatoeages kan Meneer Carter ook een prima vervanger van Chester Bennington zijn. Zelfs zijn charisma komt dicht bij zijn eeuwige op de festivalvelden dolende aura in de buurt. Als Frank Carter het verleden in Kitty Sucker bezingt verliest hij aan geloofwaardigheid. Punk wordt hier als lichtvoetige cyberdisco weggezet. End of Suffering is een prima rockalbum. Al zal het zijn oude volgelingen eerder aanzetten om bij de plaatselijke drogist Loperamide of een andere diarreeremmer te gaan kopen.



  1. Why A Butterfly Can't Love A Spider
  2. Tyrant Lizard King
  3. Heartbreaker
  4. Crowbar
  5. Love Games
  6. Anxiety
  7. Angel Wings
  8. Supervillain
  9. Latex Dreams
  10. Kitty Sucker
  11. Little Devil
  12. End Of Suffering