Als vrouwen zich aan het typische mannelijke fenomeen de blues wagen, dan zingen ze veelal over het verrotte bestaan. Doorleefd en vaak met de nodige huiselijke geweld dwingen ze respect af bij collega’s. In de rauwe imago schuilt nog ergens de gevoeligheid van een klein hartje wat verborgen achter het gecreëerde pantserschild zit. De uit Rome afkomstige Francesca De Fazi is zo’n stoer topwijf. Achter haar goedlachse glimlach verschuilt de nodige ellende. Deze zangeres is vooral boos op de onrechtvaardige wereld, heel boos zelfs. Met haar blonde in vlechtjes gevlochten lokken presenteert ze zichzelf als een jeugdige strijdster. Het stoere uiterlijk heeft hiermee aansluiting bij die van de hedendaagse beoefenaars van vechtsporten. De twintig jaar aan ervaring in de muziekscene verbleken bij haar tijdloze verschijning.

Vanaf Craft Songs laat ze het achterste van de tong zien, zodat ook haar ruwe strot zichtbaar is, waar ze met de nodige heesheid het scheermes geluid uit tevoorschijn tovert. Making Miracles is een cadeautje van haar begeleidingsband. Gedoopt in een overvloed van funkende drumpartijen geeft Simone Pozzi de muzikanten genoeg ruimte om te volgen. Een grote rol hierin is weg gelegd voor bassist Manuel Volpe en saxofonist Simone Carino. Francesca De Fazi loopt zich warm om met het bluesy Message in the Bottleneck opgepompt de eerste ronde in te stappen. Gecoacht door de mondharmonica van Tom Newton begeleidt ze zichzelf op slidegitaar.

Met de speelse dribbels in Emergency gooit ze een hoop kwetsbaarheid in de ring. Sensueel brengt ze haar tegenstander in verwarring. De aandacht gaat volledig naar de gedragen slepende voordracht. De volgende klap wordt door het drillende Pacific Trash Vortex uitgedeeld. Met heerlijke dansbare klanken veranderd ze de boksring in een retro discovloer. De eerste time out volgt met het opladende Danubio Blues. Ze pakt de gitaar stevig vast om de jankende blues akkoorden eruit te persen. Door de opzwepende funk hapt het net wat meer naar lucht.

In slow motion zijn de moves tot in de puntjes in het heerlijk voort tikkende pianospel van Post Partum Blues te volgen. Haar roots domineren sterk in deze relaxte track. Totaal opgepept benut ze in de typische blues song At Bottom Of A Glass de vrijgekomen ruimtes. Met die lege fles roept ze weer de meest aangename slide sound op. Dat ze hier het uiterste van haar stemcapaciteiten opzoekt is een prachtige toevoeging. Heaven Pie gooit er een persoonlijk stuk sentiment tussen. Een beetje teveel misschien, maar deze openheid is voornamelijk vrouw eigen. Het donkere, schreeuwerige gitaarspel duidt op meer volgende duisternis.

De vloer wordt met de funkende krachtpatserij van Heart In Mind aangeveegd. Ondanks dat ze duidelijk geen keuze tussen blues en funk maakt, stoort dit nergens. Sterker nog, ze voegt een nieuwe dimensie aan de cross-over uit de jaren negentig toe. Blues koppelt zich net zo gemakkelijk als metal aan funk. Na eventjes een stapje in het soulvolle White Lies terug te doen slaat ze definitief met Barbecue Blues toe. Als geheime wapen wordt het twistende boogie woogie pianospel van Dom Pinkin ingezet, om uiteindelijk een knock out uit te delen. Bam! 1-0 voor Francesca De Fazi.