Het New Yorkse Forest Fire is met de derde plaat Screens nog verder afgedreven van de indiefolk die het debuut Survival nog domineerde. Op het onevenwichtige maar desondanks sterke Staring At The X (2011) waren al de nodige krautrock- en postpunkinvloeden hoorbaar en die lijn trekt de band op Screens door. Het resultaat is een album dat zijn voorganger niet direct naar de kroon steekt maar dat wel een stuk coherenter overkomt.

Screens begint met een aantal poppy tracks die door elementen van herhaling en zweverigheid weten te prikkelen. Waiting In The Night is de lome, warme opener maar de oscillerende synths zijn een teken aan de wand. Yellow Roses is vervolgens een lekker voorthuppelende, licht psychedelische track, aangedreven door een lekker retro-orgeltje en een aangenaam pompende bas. Ook Passenger en Monorail krijgen een geheel eigen draai mee die de op zichzelf poppy songs een geestverruimend karakter geeft.

Halverwege de plaat eisen elektronica en monotonie een grotere plaats op. Cold Kind wordt gedragen door een scherpe snare en ondergaat door aanzwellende drones en bezwerende vocalen een metamorfose. De track vloeit naadloos over in Fixation, een ware krautrocktrip. Forest Fire laat nog niet los: het hieropvolgende Annie is een rijdende trein met een bas die als een loop ruim tien minuten doorpompt en zanger Mark Tresher die slechts met onduidelijke aanwijzingen strooit: “Annie… there’s something written on your forehead / Annie… there’s something written on your chest”. Als een versmelting van Television, Can en Suicide.

Hierna keert Forest Fire weer terug naar de eigenzinnige pop van het begin van de plaat. Great Wall laat mooi samenspel horen tussen fijne, ontwapenende toetsenlijnen en eenvoudige, doeltreffende gitaaraanslagen. Afsluiter Never Far valt op door het mechanische walsritme en de verzengende finale vol noise en feedback.

Hoewel Screens nu niet direct over voorganger Staring At The X heengaat als het gaat om hoogtepunten, kent het album wel meer cohesie. De doordachte volgorde van de songs – zeker vergeleken met de vorige plaat – speelt hierin zeker een rol. Het zijn echter ook de interessante invalshoeken van de band die van Screens een interessante plaat maken. Forest Fire brengt een mengsel van indie, folk, psychedelica, electro, postpunk en krautrock en klinkt vrijwel nergens geforceerd. Het New Yorkse kwartet blijft daarom een band om rekening mee te houden.