×

Flying Horseman

Rooms / Ruins

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Unday Records

Rooms / Ruins Flying Horseman Alternative 4.5 Flying Horseman – Rooms / Ruins Written in Music https://writteninmusic.com

Flying Horseman imponeert. Net als je denkt dat de creatieve piek inmiddels helemaal bereikt is, slaagt de groep erin om nog een versnelling hoger te schakelen.

Aan te stippen op dit vijfde album is dat de groep rond songschrijver Bert Dockx (Dans Dans, Strand) het vertrek van Milan Warmoeskerken (electronics, bas, gitaar,..) tracht op te vangen. Milan tekende nog wél aanwezig bij de opnames van dit album, maar zal er live dus helaas niet meer bij zijn. Bijzonder is ook het omgooien van het werkproces. Dus niet : album opnemen en vervolgens op tournee trekken. Maar wél : éérst een zeven weken durende residentie in kunstenhuis De Singel, gevolgd door een handvol shows waarbij het nieuwe materiaal live uitgetest kon worden alvorens opnieuw met vertrouweling Koen Gisen de studio in te trekken.

Veel veranderingen dus, toch voelt Rooms/Ruins bij eerste beluistering net heel vertrouwd aan. Het is pas bij meerdere luisterrondjes dat je merkt: dit is opener, lichter en zelfs toegankelijker dan tevoren. Bovendien, en dat merkte je ook al met Night Is Long, omarmt de groep ook sterk het dansbare. Iets dat het vroegste werk ontbrak.

Eerst is er dat minimale, maar bijzonder efficiënte artwork. Voor het eerst door Bert Dockx zelf, ook een nieuwigheid. Te zien zijn de contouren van een donker kamertje. De buitenkant wit en licht, de binnenkant donker. Dat geeft al ergens aan : dit is een band die graag contrasten opzoekt om die vervolgens te gaan herdefiniëren en nieuwe bakens voor de groep uit te zetten. Flying Horseman blijft garant staan voor woelige onrust, woeste impulsiviteit en bitterzoete chaos die het steeds beter, maar niet altijd weet te beheersen. En ook na het afscheid van Milan Warmoeskerken blijft het kwintet met naast zanger/gitarist Dockx, stille kracht Cré (bas), drummer/percussionist Alfredo Bravo Ebner en de zusjes Maieu in de rangen een hecht collectief, een groep die evolueert en nieuwe paden opzoekt.

Met de sleutelsong The Key die zijn geheimen maar langzaam prijsgeeft, wordt je traag maar zeker in het nieuwe werk gedompeld. Een eerste tikje deelt de band uit met frasen als “democracy the remnant of a dream / .. / we mislaid the key”. En dan krijg je vervolgens het peilloze Deep Earth – een vroeg hoogtepunt – waarin zeker in het tweede luik van de compositie de stevige flirt met beats, synths, sequencers en elektronica sterk opvalt. Een uiterst broeierige en lekker uitwaaierende passage waardoor je al gauw beseft: dit gaat straks in de zalen wéér brokken geven.

Zo is elke compositie opgevat als een eigen kamertje in een groter geheel. Een van die vele kamertjes is het door funky Peter Gabriel- en David Byrneachtige vibes aangedreven Fever Room. Flirten met funk? Echt? Jawel. En ergens is ook dat een volstrekt logische evolutie die je al op voorganger Night Is Long kon terugvinden, wat de continuïteit in het hele oeuvre overigens goed illustreert.

Het eenzame en dromerige blijven natuurlijk bestanddelen van Flying Horseman, zoals onder meer de meditatieve, nocturnale blues Reverie duidelijk maakt. Daar wonderwel bij aansluitend: Stars, dat zijn voordeel doet met licht fonkelende, glinsterende elektronica en de stevige baslijnen van Mattias Cré. Luistert aardig weg tot de groep de song halfweg vierkant saboteert en een héél andere richting opzoekt. De groep lijkt dan haast te dansen op haar danig krakende versterkers. Nogmaals: een artistieke impuls die aangeeft dat ook onrust blijvend deel uitmaakt van het DNA van de groep.

Flying Horseman is op haar minimaalst op het door fluwelen gitaarslides opgetuigde Bee Season, een broertje of zusje van Brother (‘Night Is Long’). Daarmee komt de meest intieme, kwetsbare zijde van de groep goed tot uiting: “do you fall asleep again or break a window and escape?”. De groep presenteert het als een in obscuur nachtlicht gefluisterd vraagstuk. Daarmee maakt het duidelijk: we kunnen stevig uithalen (Deep Earth of de euforische rocker Bright Light – een ronduit woest en ziedend hoogtepunt in deze set), maar ook fluisteren zit in het totaalpakket. Het zou overigens niet verbazen als dit later dé song blijkt te zijn waarmee de groep het publiek helemaal verleidt, volledig tot overgave bedwingt en naar héél andere oorden meeneemt.

Tussen de lijnen door sijpelt de invloed van de buitenwereld door, onder meer met Soldier (een knik richting Antwerpen als belegerde stad?) en het sluimerende, meer ambientgetinte Private Isle dat halfweg omturnt tot een motherfucker van een atmosferische groove waarmee de groep eigenlijk alle richtingen op kan. Rest nog : de slotfase met Killer die de aandacht helemaal naar zich toetrekt en opslorpt alvorens de licht psychedelische, dik tien minuten meanderende afsluiter Ruins zich opwerpt als een allerlaatste offer aan de muziekgoden.

Verbazingwekkend hoe deze groep keer op keer iets apart weet te kneden uit inspiraties die uit de meest uiteenlopende hoeken aangewaaid lijken (o.a.: hypnotiserende blues, folk noir, rock, funk,..). Flying Horseman is van nature uit te eigenzinnig om zich ergens op te laten vastpinnen en is op zijn allerbest als het de creatieve teugels vollédig los kan laten. Rooms/Ruins is nog maar eens de bevestiging van een al te bijzondere band die je alleen maar met recht en reden kan koesteren.

Tracklisting Rooms/Ruins (vinylversie):

Kant A:

  1. The Key
  2. Deep Earth
  3. Fever Room

Kant B:

  1. Reverie
  2. Stars
  3. Bee Season

Kant C:

  1. Bright Light
  2. Soldier
  3. Private Isle

Kant D:

  1. Killer
  2. Ruins


  1. The Key
  2. Deep Earth
  3. Fever Room
  4. Reverie
  5. Stars
  6. Bee Season
  7. Bright Light
  8. Soldier
  9. Private Isle
  10. Killer
  11. Ruins