Even wat geschiedenis: Het Nederlandse Fine China Superbone bestaat alweer bijna twintig jaar. De band maakte begin deze eeuw al snel naam met hun manische noise- en punkrockshows. Na het debuut How Long Is A Chinese (2002) opereerde de band een aantal jaren als viertal zonder vocalist, een fase die meer gelaagdheid en complexiteit in de muziek bracht, vastgelegd op Make Machine (in 2010). Dit album werd opgenomen met producer Corno Zwetsloot in de Next to Jaap studio in Voorhout en kwam uit op het immer sterke Narrominded label. Op datzelfde label droeg de band ook bij aan het coverproject ter ere van Evol, een van de klassieke albums van Sonic Youth. In 2018, Fine China Superbone was inmiddels terug in de originele triobezetting, maakte men opnamen in Londen in de Bear Bites Horse Studios, een plek waar al vaker prettig lawaai werd vastgelegd (o.a. USA Nails, Death Pedals).

Plaguey is, zoals te verwachten viel natuurlijk, een plaat met een overdonderende bulldozersound. Veel dynamiek, de strot – van manisch tot heersend – laag in de mix, schurend, duwend, trekkend en rockend. Bands als Jesus Lizard en Unsane zijn vergelijkbaar maar soms komt ook een band als The Ex bovendrijven, al is Fine China Superbone beduidend zwaarder.

Opener Tiny Hole, met zijn start-stop-dynamiek en lekker uitgelaten vocalen is in al zijn hardheid nog best pakkend. De zinderende single Look For The Dry Spot wordt weer heel anders aangespoord en gooit er een flinke schep bovenop. De lekkere trekkende hi-hat van Mistake zorgt weer voor een andere, strakke ritmiek al komen er bij Fine China Superbone altijd wel een paar kinken in de kabel.

Vroegtijdige uitputting wordt voorkomen door 40 Years In The Desert, een track die, hoewel lang en vol heerlijke gitaarritmiek, op het einde wat lucht en ruimte geeft, met trillende gitaarlijnen, als luchtspiegelingen die kleiner en kleiner worden. Via de andere single How Miserably, een prima track die ook ‘rustpunten’ kent en het korte, complexe Benefit And Comfort komen we bij een nieuw piekmoment; Somewhat Corny zet goede grooves en adempauzes tegenover congestie en noise. Fear Of Height valt op door enkele schrille, lichtvoetige passages te midden van vertrouwdere settings. Het geeft de muziek net weer een ander tintje, zoals het door onweerstaanbare drums en feedback getekende slot van Dispel The Smell dat hierna op eigen, andere wijze doet.

De intensiteit van Plaguey zorgt ervoor dat negen tracks ruim voldoende zijn om even lekker te resetten. Om met de woorden van de band zelf te eindigen: ‘But in the end, no harm is done to your souls; we just like to wrench your gut a little, not kick you out into the dark. No! Have another drink!’