Singer-songwriter Fenne Lily betoverd met haar performance van een zeer breekbaar gezongen Top To Toe op zestienjarige leeftijd al via YouTube een miljoenenpubliek. Enkel zichzelf begeleidend met een semi versterkte gitaar heeft ze alles in zich om direct al een kansrijke carrière te starten. Hoe gedurfd, of juist misschien wel hoe dom is het dan om hier niet voor te kiezen. Rustig zichzelf een paar jaar zonder de media verder ontwikkelen, en je in eigen kwaliteiten en mogelijkheden verdiepen. Het risico is echter groot dat men je dan uit het gezichtsveld verliest. Anderzijds geeft het jezelf de mogelijkheid om je tegen gevaren te behoeden. Geldbeluste platenbazen die je op contracten met onleesbare kleine lettertjes trakteren en vooruit schuiven als het zoveelste snel weer vergeten jong Idols of The Voice talent.

John Parish blijft in haar geloven en geeft de ruimte om zich te ontdekken. Zelf had hij al de nodige ervaring opgedaan om PJ Harvey van ruwe diamant tot dezelfde ruwe diamant te vormen, maar dan juist met meer scherpe kantjes. Of hij nu in staat is om deze nuchtere plattelandsmeid van Assepoester tot een diva te transformeren, laat de tijd ons leren. Vier jaar na de kennismaking met de grote buitenwereld is nu het On Hold debuut van Fenne Lily verschenen. Laten we dat bewuste Top To Toe optreden eind oktober 2015 als ijkpunt nemen en deze langs de versie leggen welke het album gehaald heeft. In eerste instantie lijkt er weinig veranderd; maar de subtiele meerstemmigheid en de minimale sfeervolle tonen geven het letterlijk en figuurlijk een extra dimensie glans. Het kale karakter blijft behouden, wat absoluut te danken is aan het inzicht van producer Parish.

Uitgaande van een paar jaar geleden verwacht je niet een sterk gerijpte stem te horen welke de dreampop van Car Park inzingt. Het kinderlijke heeft echter de transformatie naar volwassenheid volbracht. Parish heeft ervoor gekozen om het opnameproces in Bristol te voltooien. Dat daar de oorsprong van de triphop ligt hoor je in de warmte terug. Fenne heeft ook dat wat van de sigaretten doorrookte sound waarmee Beth Gibbons van Portishead bekend wordt. Three Oh Nine straalt zelfverzekerdheid uit, meerdere lagen geven de mogelijkheid om haar eigen stem in verschillende invalshoeken door elkaar te mixen. Hierdoor lijkt het net alsof Lily van backing vocalen hulp krijgt. De drums en toetsen toevoeging maken de omschakeling naar een meer Indie geluid compleet. Want hoe independent kun je zijn als je als grote belofte de album release in eigen hand houdt, zonder inmenging van een bekende platenmaatschappij.

The Hand You Deal ligt nog bij de vier jaar geleden ingezette basis. Maar op de momenten dat je denkt dat ze alleen voor jou aan het optreden is, vallen de drum en het gitaarspel in. Toch blijft het allemaal mooi klein en intiem. Het sprookjesachtige engelen geluid is verdwenen, en heeft voor volgroeide zachte tederheid plaats gemaakt, wat nog beter bij More Than You Know hoorbaar is. Het is mooie luistermuziek en blinkt uit in zijn eenvoud ; het liefst te ervaren in een kleine sfeervolle setting. Parish heeft prima werk afgeleverd, maar zo revolutionair als bij PJ Harvey weet Fenne Lily bij lange na niet te klinken.