Joshua Tillman, ooit drummer van Fleet Foxes, dook, na een flinke trits folky soloalbums onder eigen naam, in 2012 ineens op als Father John Misty met het album Fear Fun. Zijn tweede plaat, I Love You, Honeybear werd voorafgegaan door onder meer een optreden bij David Letterman waar Tillman met een orkest het memorabele Bored In The USA afleverde.

Het is een van de vele bijzondere tracks op een plaat die je zou kunnen beschouwen als een conceptalbum over Josh Tillman. Een album dat even gevoelig en zwartgallig als grappig en onderkoeld is. Zelfspot is Tillman niet vreemd, evenmin als relativeringsvermogen en nonchalance. Tegelijkertijd keert hij zich uitdrukkelijk tegen de consumentenmaatschappij.

De titelsong is een akoestische, orkestrale ballad met een tekst over geliefden die (familie)problemen en de recessie aan zich voorbij laten trekken en in hun eigen wereld lijken te leven. Tillman pakt direct stevig uit, een liefdeslied, maar wel even anders. Even later horen we wederom een liefdeslied in ‘Father John Misty-stijl’ want op het eerder uitgebrachte Chateau Lobby #4 zingt hij onder meer: ‘I want to take you in the kitchen… en: ‘Lift up your wedding dress someone was probably murdered in’. Voeg hier strijkers en trompet bij en het resultaat is even catchy als eigenwijs.

Tillman drijft de spot met rijke, dominante vrouwen die zichzelf het centrum van de wereld wanen maar ondertussen erg afhankelijk zijn (The Night Josh Tillman Came to Our Apt.) en bewandelt het grillige pad der jaloezie op Nothing Good Ever Happens At The Goddamn Thirsty Crow. Hoewel I Love You, Honeybear dus vooral opvalt door Tillmans teksten en zijn onvoorspelbare houding weet hij muzikaal ook te verrassen. True Affection kent een geweldig techno-achtig intro en leunt sowieso sterk op (retro-)elektronica. When You’re Smiling And Astride Me laat weer geheel andere sferen horen: de song is warm, harmonieus en wordt verfraaid door fijne koortjes; de jaren zeventig wenken hier. Op Strange Encounter trekt Tillman zijn eigen fraaie wall of sound op en contrasteren zijn vocalen mooi met de fuzzy gitaren.

Het zijn echter in de eerste plaats de teksten en thematiek die opvallen op deze plaat. Niet voor niets presenteerde Tillman enorme lappen tekst bij zijn nummers. Deze luisterinstructies zijn na te lezen op de website van zijn label Bella Union, voor wie een uur of wat de tijd heeft. Op Holy Shit spreekt Tillman van een zwart gat in zichzelf en rept hij over een atoombom in zijn binnenste maar dat weerhoudt hem er niet van weer eens die ‘consumer slaves’ bij de kop te pakken. Op het einde van de plaat lijkt het toch allemaal goed te komen, als Tillman zingt over een ontmoeting op een parkeerplaats. Komt het dan toch, het simpele geluk?

Hoewel Father John Misty er zelf voor zorgt dat je zijn songs niet allemaal even serieus neemt of te zwaar opvat, komen zijn nummers ondertussen toch stevig binnen door de opvallende teksten en de krachtige muziek. I Love You, Honeybear zou dan ook wel eens hoge ogen kunnen gaan gooien de komende tijd.